روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۷۷۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْفَرَائِضِ وَ الْمَوَارِيث

و روي علي بن الحكم عن ابان الاحمر عن ميسر عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنِ اَلنِّسَاءِ مَا لَهُنَّ مِنَ اَلْمِيرَاثِ فَقَالَ لَهُنَّ قِيمَةُ اَلطُّوبِ‏ وَ اَلْبِنَاءِ وَ اَلْخَشَبِ وَ اَلْقَصَبِ فَأَمَّا اَلْأَرْضُ وَ اَلْعَقَارَاتُ فَلاَ مِيرَاثَ لَهُنَّ فِيهِ قَالَ قُلْتُ فَالثِّيَابُ قَالَ اَلثِّيَابُ لَهُنَّ قَالَ قُلْتُ كَيْفَ صَارَ ذَا وَ لَهُنَّ اَلثُّمُنُ وَ اَلرُّبُعُ‏ مُسَمًّى قَالَ لِأَنَّ اَلْمَرْأَةَ لَيْسَ لَهَا نَسَبٌ تَرِثُ بِهِ إِنَّمَا هِيَ دَخِيلٌ عَلَيْهِمْ وَ إِنَّمَا صَارَ هَذَا هَكَذَا لِئَلاَّ تَتَزَوَّجَ اَلْمَرْأَةُ فَيَجِي‏ءَ زَوْجُهَا أَوْ وُلْدُ قَوْمٍ آخَرِينَ فَيُزَاحِمَ قَوْماً فِي عَقَارِهِمْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۶ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۶۶

و علىّ بن حكم، از أبان أحمر، از ميسّر روايت كرده است كه از امام صادق عليه السّلام در باره ميراثى كه بزنان تعلّق ميگيرد سؤال كردم، فرمود: بهاى آجر و بناء، و چوب و نى متعلّق به ايشانست، ولى ايشان از زمين و باغ و ملك بهره‏اى ندارند، گفتم: پس لباسها؟ فرمود: لباس متعلّق بخود ايشانست، گفت: گفتم: پس چگونه چنين شده است (و چرا بهره زن از زمين فرو كاسته است و زن از ضياع و عقار محروم گشته است) در صورتى كه خدا در موردى ثمن، و در موردى ديگر ربع تركه را بنام او كرده است؟ امام فرمود: اين بدان جهت است كه زن پيوند نسبى با خانواده شوهر ندارد، كه با تمسّك به آن ارث ببرد بلكه او عنصر بيگانه‏اى است كه در جمع صاحب نسبان داخل شده، و وضع زن در اين مرحله بدان جهت چنين شده است كه نتواند بوسيله ازدواج جديد پاى شوهر تازه‏اش را، كه فرزند قومى ديگر است بخانواده باز كند، و براى قومى كه در ملك و باغ خودشان زندگى و فعاليّت ميكنند مزاحمتى بوجود آورد.