روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۱۸۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الْحُدُود

و خطب امير المومنين ع الناس فقال :

إِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى حَدَّ حُدُوداً فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَ فَرَضَ فَرَائِضَ فَلاَ تَنْقُصُوهَا وَ سَكَتَ عَنْ أَشْيَاءَ لَمْ يَسْكُتْ عَنْهَا نِسْيَاناً لَهَا فَلاَ تُكَلَّفُوهَا رَحْمَةً مِنَ اَللَّهِ لَكُمْ فَاقْبَلُوهَا ثُمَّ قَالَ‏ عَلِيٌّ ع‏ حَلاَلٌ بَيِّنٌ وَ حَرَامٌ بَيِّنٌ وَ شُبُهَاتٌ بَيْنَ ذَلِكَ فَمَنْ تَرَكَ مَا اِشْتَبَهَ عَلَيْهِ مِنَ اَلْإِثْمِ فَهُوَ لِمَا اِسْتَبَانَ لَهُ أَتْرَكُ‏ وَ اَلْمَعَاصِي حِمَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ يَرْتَعْ حَوْلَهَا يُوشِكْ أَنْ يَدْخُلَهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۲۰

و امير مؤمنان عليه السّلام براى مردم سخنرانى فرمود و خطبه‏اى خواند و در آن گفت: همانا خداوند تبارك و تعالى حدود را مقرّر فرموده از آن تجاوز نكنيد، و كارهائى را واجب كرده آن را ناقص و ناتمام نگذاريد، و امورى را بدون حكم واگذاشته و آن نه از روى فراموشى است بلكه از روى مصلحت است پس شما در آن خود را بزحمت نيندازيد، و اين را از سر رحمت و مهربانى بر شما بدون حكم رها كرده پس رحمتش را با آغوش باز بپذيريد، سپس امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: حلال آشكار، و حرام آشكار، و شبهاتى ميان اين دو هست، پس هر كس موارد شبهه حرمت را ترك كند از حرام بيّن گذشتنش مسلّم‏تر خواهد بود، و گناهان قرقگاه و مناطق ممنوعه خداوند عزّ و جلّ است، پس هر كس در حول و پيرامون آن به گشت و چرا بپردازد، ممكن است كه بدون توجّه و قصد داخل و زير پا گذارد و مرتكب حرام گردد.