روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۱۰۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي ابن محبوب عن هشام بن سالم عن ابي بصير قال :

سُئِلَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ قَذَفَ اِمْرَأَتَهُ بِالزِّنَا وَ هِيَ خَرْسَاءُ صَمَّاءُ لاَ تَسْمَعُ مَا قَالَ فَقَالَ إِنْ كَانَ لَهَا بَيِّنَةٌ يَشْهَدُونَ لَهَا عِنْدَ اَلْإِمَامِ جَلَدَهُ اَلْحَدَّ وَ فَرَّقَ بَيْنَهُمَا ثُمَّ لاَ تَحِلُّ لَهُ‏ أَبَداً وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ لَهَا بَيِّنَةٌ فَهِيَ حَرَامٌ عَلَيْهِ مَا أَقَامَ مَعَهَا وَ لاَ إِثْمَ عَلَيْهَا مِنْهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸۴

أبو بصير گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدند: مردى همسر خود را به زنا متّهم كرد و زن هم كر بود و هم لال، و نشنيد كه مرد چه گفت. حكمش چيست؟ فرمود: اگر زن بيّنه‏اى دارد كه نزد امام شهادت مى‏دهند كه او وى را قذف كرده، امام مرد را حدّ ميزند و ميانشان را جدا مى‏كند، و پس از آن، زن براى هميشه بر او حرام مى‏شود، و اگر زن شاهدى نداشت پس بر وى تا ابد حرام مى‏شود و تا زمانى كه مرد با اوست زن گناهى ندارد.