روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۰۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

روي النضر بن سويد عن القاسم بن سليمان قال :

وَ سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ كَلْبٍ أَفْلَتَ‏ وَ لَمْ يُرْسِلْهُ صَاحِبُهُ فَصَادَ فَأَدْرَكَهُ صَاحِبُهُ‏ وَ قَدْ قَتَلَهُ أَ يَأْكُلُ مِنْهُ فَقَالَ لاَ إِذَا صَادَ وَ قَدْ سَمَّى فَلْيَأْكُلْ وَ إِذَا صَادَ وَ لَمْ يُسَمِّ فَلاَ يَأْكُلْ وَ هُوَ مِمَّا عَلَّمْتُمْ مِنَ اَلْجَوََارِحِ مُكَلِّبِينَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۳۴

قاسم بن سليمان گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: سگ شكارى فرار كرده است و در حالى كه صاحبش او را رها نكرده، شكارى گرفته است، صاحب سگ كه به بالين شكار رسيد، سگ آن را كشته بود. آيا از آن بخورد؟ فرمود: نه، اگر صيد كرده و او بسم اللَّه گفته باشد حلال است، آنگاه مى‏تواند از آن بخورد، و چنانچه سگ صيد كرده و او نام خدا را نبرده است از آن نخورد، و اين معناى فرمايش خداوند است كه فرمود: ما عَلَّمْتُمْ مِنَ الْجَوارِحِ مُكَلِّبِينَ مائده: آيه ۴» (از آنچه آموزش داده‏ايد از سگان در حالى كه معلّم آنها بوده‏ايد).