روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۸۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي الحسن بن محبوب عن عباد بن صهيب قال :

وَ سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ مَتَاعٍ فِي يَدَيْ رَجُلَيْنِ أَحَدُهُمَا يَقُولُ اِسْتَوْدَعْتُكَاهُ وَ اَلْآخَرُ يَقُولُ هُوَ رَهْنٌ فَقَالَ اَلْقَوْلُ قَوْلُ اَلَّذِي يَقُولُ هُوَ رَهْنٌ عِنْدِي إِلاَّ أَنْ يَأْتِيَ اَلَّذِي اِدَّعَى أَنَّهُ قَدْ أَوْدَعَهُ بِشُهُودٍ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۹

عبّاد بن صهيب گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: دو تن بر سر متاعى كشمكش داشتند يكى مى‏گفت: من اين را نزد تو وديعه نهاده‏ام و ديگرى مى‏گفت: گرو دينى نهادى، امام فرمود: سخن آنكه مى‏گويد: نزد من رهن است صواب (درست) است مگر اينكه شخصى كه مدّعى است وديعه است شاهدانى بياورد.