روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۷۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ مَنْ يَجِبُ رَدُّ شَهَادَتِهِ وَ مَنْ يَجِبُ قَبُولُ شَهَادَتِه

روي سماعه بن مهران عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

وَ وَ لاَ بَأْسَ بِشَهَادَةِ اَلضَّيْفِ إِذَا كَانَ عَفِيفاً صَائِناً قَالَ وَ يُكْرَهُ شَهَادَةُ اَلْأَجِيرِ لِصَاحِبِهِ وَ لاَ بَأْسَ بِشَهَادَتِهِ لِغَيْرِهِ وَ لاَ بَأْسَ بِهَا لَهُ عِنْدَ مُفَارَقَتِهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۶

سماعة بن مهران، از ابو بصير از حضرت صادق روايت كرده است‏ كه شهادت ميهمان در باره ميزبانش پذيرفته شود در صورتى كه داراى عفت و صيانت نفس و آبرو باشد و مراد از صيانت خوددارى از ناشايسته‏هاست، و امّا شهادت كارگر براى صاحب كارش كراهت دارد ولى براى غير صاحب كارش اشكالى ندارد، و نيز پس از انجام كارش با صاحب كار اگر وقتى به نفع او شهادت دهد پذيرفته است.