روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۸۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي الحسن بن محبوب عن خالد بن جرير اخي اسحاق بن جرير قال :

وَ سُئِلَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ أَرْضٍ يُرِيدُ رَجُلٌ أَنْ يَتَقَبَّلَهَا فَأَيُّ وُجُوهِ اَلْقَبَالَةِ أَحَلُّ قَالَ يَتَقَبَّلُ مِنْ أَهْلِهَا بِشَيْ‏ءٍ مُسَمًّى إِلَى سِنِينَ مُسَمَّاةٍ فَيَعْمُرُ وَ يُؤَدِّي اَلْخَرَاجَ فَإِنْ كَانَ فِيهَا عُلُوجٌ فَلاَ يُدْخِلِ اَلْعُلُوجَ فِي اَلْقَبَالَةِ فَإِنَّ ذَلِكَ لاَ يَحِلُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳۶

خالد بن جرير برادر اسحاق بن جرير گويد: از امام صادق عليه السّلام سؤال كردند مردى زمينى را با صاحبانش براى كشت قرارداد مى‏بندد بفرمائيد كدام نوع قرارداد آن حلال‏تر است؟ فرمود: آنكه آن را از صاحبانش به چيزى معيّن تا سالهائى معلوم نام ببرد، و در آن عمران و آبادى كند، و خراج دولت را بپردازد، و چنانچه در ميان صاحبانش غير مسلمان بود او را داخل قرارداد نياورد زيرا اين حلال نيست. شرح: «ظاهرا مشاركت با غير مسلمان در اصل زمين جايز و حلال نيست نه در محصول، و احتمال دارد مراد از عدم حلاليّت حلال‏تر بودن باشد نه حلال بودن، زيرا سؤال از أحليّت بود نه حلاليّت».