روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۵۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ الصُّلْح

روي حماد عن الحلبي عن ابي عبد الله ع :

وَ فِي اَلرَّجُلِ يُعْطِي أَقْفِزَةً مِنْ حِنْطَةٍ مَعْلُومَةٍ يَطْحَنُونَ بِالدَّرَاهِمِ فَلَمَّا فَرَغَ اَلطَّحَّانُ مِنْ طَحْنِهِ نَقَدَهُ اَلدَّرَاهِمَ وَ قَفِيزاً مِنْهُ وَ هُوَ شَيْ‏ءٌ قَدِ اِصْطَلَحُوا عَلَيْهِ فِيمَا بَيْنَهُمْ قَالَ لاَ بَأْسَ بِهِ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ سَاعَرَهُ عَلَى ذَلِكَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۴

حلبى گويد: امام صادق عليه السّلام در باره مردى كه پيمانه‏اى چند از گندمى براى آسيا كردن بمبلغ معيّنى با آسيابان قرار كرده است و پس از آرد كردن گندمها، وجه را با پيمانه‏اى گندم به همان قيمتى كه با هم توافق كرده بودند به آسيابان داده است. فرمود: عيبى ندارد اگر چه آرد را هم قيمت‏گذارى نكرده باشند.