روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۷۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

: 

وَ فِي خَبَرٍ آخَرَ هَذَا اَلثَّوَابُ لِمَنْ طَافَ‏ بِالْبَيْتِ‏ حَتَّى تَزُولَ اَلشَّمْسُ‏ حَاسِراً عَنْ رَأْسِهِ حَافِياً يُقَارِبُ بَيْنَ خُطَاهُ وَ يَغُضُّ بَصَرَهُ وَ يَسْتَلِمُ‏ اَلْحَجَرَ فِي كُلِّ طَوَافٍ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُؤْذِيَ أَحَداً وَ لاَ يَقْطَعُ ذِكْرَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ لِسَانِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳

و در خبر ديگر اين ثواب براى كسى ذكر شده است كه تا هنگام زوال خورشيد پيرامون كعبه طواف كند، در حالى كه سر و پايش برهنه باشد، و گامها را نزديك بهم بردارد و ديدگانش را فروپوشد، و در هر طواف حجر الأسود را- بى‏آنكه آزارى بكسى وارد سازد- استلام كند، و ذكر خدا از زبانش قطع نشود.