روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۰۱۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و ساله محمد بن مسلم :

عَنِ اَلرَّجُلِ يَحْمِلُ اِمْرَأَتَهُ أَوْ يَمَسُّهَا فَأَمْنَى أَوْ أَمْذَى فَقَالَ إِنْ حَمَلَهَا أَوْ مَسَّهَا بِشَهْوَةٍ فَأَمْنَى أَوْ لَمْ يُمْنِ أَوْ أَمْذَى أَوْ لَمْ يُمْذِ فَعَلَيْهِ دَمُ شَاةٍ يُهَرِيقُهُ وَ إِنْ حَمَلَهَا أَوْ مَسَّهَا بِغَيْرِ شَهْوَةٍ فَلَيْسَ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ أَمْنَى أَوْ لَمْ يُمْنِ أَمْذَى أَوْ لَمْ يُمْذِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱۸

و محمّد بن مسلم از امام صادق عليه السّلام در باره مردى سؤال كرد كه همسر خود را حمل ميكرده يا لمس مينموده، تا منى از او صادر شده، يا وذى و مذى از او تراويده است، فرمود: اگر او را از روى شهوت حمل يا لمس كند، چه منى از او صادر شود يا نشود، و چه مذى از او بتراود يا نتراود، خون گوسپندى بر ذمّه دارد. و چون شتر فربهى بعنوان كفّاره بر مردى واجب شود، و آن را نيابد، پس هفت گوسپند بر ذمّه او تعلّق ميگيرد، و اگر قدرت تقديم آن را نيابد، ميبايد در مكّه يا در منزل خودش هجده روز روزه بدارد. و اگر پس از آنكه بكعبه و بصفا و مروه طواف كردى، در حالى كه عمره حجّ‏ تمتّع بجا مى‏آورى، سپس عجله كنى، و پيش از كوتاه كردن موى سرت همسرت را ببوسى، پس بر ذمّه تو است كه خونى بريزى، و اگر جماع كنى پس شترى يا گاوى بر ذمّه دارى.