روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۹۲۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَقْتِ صَلَاةِ اللَّيْل

و روي الحسن الصيقل عن ابي عبد الله ع انه قال :

إِنِّي لَأَمْقُتُ اَلرَّجُلَ‏ يَأْتِينِي فَيَسْأَلُنِي عَنْ عَمَلِ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَيَقُولُ أَزِيدُ كَأَنَّهُ يَرَى أَنَ‏ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ قَصَّرَ فِي شَيْ‏ءٍ وَ إِنِّي لَأَمْقُتُ اَلرَّجُلَ قَدْ قَرَأَ اَلْقُرْآنَ‏ ثُمَّ يَسْتَيْقِظُ مِنَ اَللَّيْلِ‏ فَلاَ يَقُومُ حَتَّى إِذَا كَانَ عِنْدَ اَلصُّبْحِ قَامَ يُبَادِرُهُ بِصَلاَتِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۶۸

حسن بن زياد صيقل از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است كه فرمود: من دشمن ميدارم كسى را كه نزد من آيد و از من در باره روش و عمل رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله سؤال كند و بعد گويد: من زياده بر آن ميكنم! (يا بنحو استفهام گويد: زياده بر آن مى‏توانم انجام دهم!؟) گوئى بنظرش ميرسد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در موردى كوتاهى فرموده باشد. و از طرفى نيز دشمن ميدارم كسى را كه قرآن خوانده باشد و از آن آگاه باشد، آنگاه شب از خواب بيدار شود ولى براى نماز شب قيام نكند تا آن هنگام كه صبح شود، بى‏درنگ برخيزد و نماز صبح كند. (منظور امام عليه السّلام اينست كه افراط و تفريط هر دو موجب خشم من مى‏شود).