روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۸۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ صَلَاةِ الْخَوْفِ وَ الْمُطَارَدَةِ وَ الْمُوَاقَفَةِ وَ الْمُسَايَفَة

و سال سماعه بن مهران ابا عبد الله ع :

عَنِ اَلرَّجُلِ يَلْقَاهُ اَلسَّبُعُ وَ قَدْ حَضَرَتِ اَلصَّلاَةُ فَلاَ يَسْتَطِيعُ اَلْمَشْيَ مَخَافَةَ اَلْأَسَدِ قَالَ يَسْتَقْبِلُ اَلْأَسَدَ وَ يُصَلِّي وَ يُومِئُ بِرَأْسِهِ إِيمَاءً وَ هُوَ قَائِمٌ وَ إِنْ كَانَ اَلْأَسَدُ عَلَى غَيْرِ اَلْقِبْلَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۴۷

و سماعة بن مهران از امام صادق عليه السّلام سؤال كرد در مورد شخصى كه شيرى (يا حيوان درنده ديگرى چون شير بهترين نمونه درندگان است و هيچ كس احتمال رام بودن آن را نمى‏دهد) در برابر او ظاهر شود و وقت نماز نيز برسد، و او از ترس حمله آن حيوان نتواند حركت كند يا براه خود ادامه دهد (تا خود را بمحلّ امنى رساند) چه كند؟ آن حضرت فرمود: رو بشير كرده و همچنان ايستاده به ايماء با سر خود نماز كند هر چند شير در جهتى غير از قبله قرار گرفته باشد.