روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۱۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الصَّلَاةِ فِي السَّفَر

و سمعه عبد الله بن يحيي الكاهلي يقول :

فِي اَلتَّقْصِيرِ فِي اَلصَّلاَةِ بَرِيدٌ فِي بَرِيدٍ أَرْبَعَةٌ وَ عِشْرُونَ مِيلاً ثُمَّ قَالَ كَانَ‏ أَبِي ع‏ يَقُولُ إِنَّ اَلتَّقْصِيرَ لَمْ يُوضَعْ‏ عَلَى اَلْبَغْلَةِ اَلسَّفْوَاءِ وَ اَلدَّابَّةِ اَلنَّاجِيَةِ وَ إِنَّمَا وُضِعَ عَلَى سَيْرِ اَلْقِطَارِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۱۲

و روايت كرده‏اند كه عبد اللَّه بن يحيى الكاهلى از آن حضرت (امام صادق عليه السّلام) شنيده است كه در مورد كوتاه كردن نماز در سفر فرمود: قصر در مسافرت يك بريد با يك بريد يا چهار فرسخ با چهار فرسخ است (مقصود عبارت اينست كه نصاب مقرّر مجموع دو بريد كه هشت فرسخ باشد نيست بلكه اگر شخص چهار فرسخ برود و در همان روز چهار فرسخ رفته را باز گردد نماز را قصر ميكند) و مجموع يك بريد در بريد ديگر بيست و چهار ميل است، آنگاه فرمود: پدرم ميفرمود: اين يك روزه راه مسافت را كه براى تقصير مقرّر ساخته‏اند يك روز راهى نيست كه استر تيزتك يا اسب راهوار مى‏پيمايد، بلكه مسافتى را مقرّر ساخته‏اند كه در يك روز شتر قطارى (يا كاروان شتران در سير معمولى) طى مى‏كند.

و هر گاه سفر شخص هشت فرسخ باشد تقصير (در نماز و روزه) بر او واجب است. و هر گاه سفرش چهار فرسخ راه باشد و بخواهد در همان روز باز گردد (اگر چه بنا بعواملى خارج از اراده او نتواند باز گردد) باز هم تقصير بر او واجب مى‏شود، و اگر سفر شخص چهار فرسخ راه باشد و قصد بازگشت در آن روز نداشته باشد (كه مجموع مسافت رفت و برگشت او هشت فرسخ گردد) در اين صورت مختار است چنانچه بخواهد نماز را تمام ميكند و اگر نخواهد نماز را قصر يا كوتاه مى‏كند.