روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ أَحْكَامِ السَّهْوِ فِي الصَّلَاة

و ساله عمار الساباطي :

عَنْ سَجْدَتَيِ اَلسَّهْوِ هَلْ فِيهِمَا تَكْبِيرٌ أَوْ تَسْبِيحٌ فَقَالَ لاَ إِنَّمَا هُمَا سَجْدَتَانِ فَقَطْ فَإِنْ كَانَ اَلَّذِي سَهَا هُوَ اَلْإِمَامَ كَبَّرَ إِذَا سَجَدَ وَ إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ لِيَعْلَمَ مَنْ خَلْفَهُ أَنَّهُ قَدْ سَهَا فَلَيْسَ عَلَيْهِ أَنْ يُسَبِّحَ فِيهِمَا وَ لاَ فِيهِمَا تَشَهُّدٌ بَعْدَ اَلسَّجْدَتَيْنِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۳۶

و عمّار ساباطى از آن حضرت عليه السّلام پرسيد: در دو سجده سهو گفتن اللَّه اكبر و سبحان اللَّه لازم است؟ فرمود: نه، اين دو تنها دو سجده‏اند، پس اگر سهوكننده امام جماعت بود، هم در رفتن به سجده و هم در سر برداشتن از آن تكبير گويد تا مأمومين را آگاه سازد كه وى سهو كرده است، و بر او نيست كه در آن دو سبحان اللَّه بگويد، و تشهّد نيز در آن دو نيست.