روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۶۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و سال طلحه السلمي ابا عبد الله ع :

لِأَيِّ عِلَّةٍ تُوضَعُ اَلْيَدَانِ عَلَى اَلْأَرْضِ فِي اَلسُّجُودِ قَبْلَ اَلرُّكْبَتَيْنِ فَقَالَ لِأَنَّ اَلْيَدَيْنِ بِهِمَا مِفْتَاحُ اَلصَّلاَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۸۵

طلحه سلمى از امام صادق عليه السّلام پرسيد: «به چه علّت در هنگام سجده دستها را روى زمين پيش از زانوان قرار ميدهند؟ آن حضرت فرمود: زيرا افتتاح‏ نماز را (كه تكبيرة الاحرام است) با همين دستها مى‏كنند (يعنى با برداشتن دو دست تكبيرة الاحرام مى‏گويند و افتتاح نماز مى‏كنند، پس مناسب است كه افتتاح سجده را نيز توسط دستها كنند). و اگر در سجده ميان دستانت و زمين جامه يا پارچه‏اى باشد كه در هنگام سجده دستت با زمين تماس پيدا نكند اشكالى ندارد، ولى اگر دستهايت را بزمين برسانى بهتر است. (زيرا نشان نهايت خشوع و انكسار و خاكسارى در برابر پروردگار است).