روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۲۱۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ مَعْرِفَةِ زَوَالِ الشَّمْس

و قال الصادق ع :

تِبْيَانُ زَوَالِ اَلشَّمْسِ أَنْ تَأْخُذَ عُوداً طُولُهُ ذِرَاعٌ وَ أَرْبَعُ أَصَابِعَ‏ فَتَجْعَلَ أَرْبَعَ أَصَابِعَ فِي اَلْأَرْضِ فَإِذَا نَقَصَ اَلظِّلُّ حَتَّى يَبْلُغَ غَايَتَهُ ثُمَّ زَادَ فَقَدْ زَالَتِ اَلشَّمْسُ وَ تُفَتَّحُ أَبْوَابُ اَلسَّمَاءِ وَ تَهُبُّ اَلرِّيَاحُ وَ تُقْضَى اَلْحَوَائِجُ اَلْعِظَامُ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳۶

امام صادق عليه السّلام فرمود: راه معلوم شدن و ظاهر شدن زوال خورشيد (گذشتن آفتاب از خطّ فرضى نصف النهار يا وسط آسمان در هر منطقه) بدين گونه است كه تكه چوبى بطول يكذراع و چهار انگشت برميدارى و باندازه چهار انگشت از آن را در زمين فرو ميكنى تا بحالت عمودى بايستد و حركت نكند، وقتى خورشيد بر آمد ابتدا سايه هر چيز دراز است بتدريج كه خورشيد بالا برود سايه كوتاهتر مى‏شود تا به غايت كمى برسد، بعد دوباره شروع به زياد شدن ميكند و چون اندكى زياد شد نشان ميدهد كه زوال آفتاب صورت گرفته يا خورشيد از وسط آسمان گذشته است، در اين هنگام درهاى آسمان گشوده مى‏شود، و بادها (يا شايد نسيم فيوض قدسيّه) شروع بوزيدن كند و حاجتهاى بزرگ خلايق بر آورده شود.