روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۵۴

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

حميد بن زياد عن الحسن بن محمد الكندي عن غير واحد عن ابان بن عثمان عن الفضيل عن زراره عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَلنَّاسَ لَمَّا صَنَعُوا مَا صَنَعُوا إِذْ بَايَعُوا أَبَا بَكْرٍ لَمْ يُمْنَعْ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ مِنْ أَنْ يَدْعُوَ إِلَى نَفْسِهِ إِلاَّ نَظَراً لِلنَّاسِ وَ تَخَوُّفاً عَلَيْهِمْ أَنْ يَرْتَدُّوا عَنِ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ فَيَعْبُدُوا اَلْأَوْثَانَ وَ لاَ يَشْهَدُوا أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً رَسُولُ اَللَّهِ ص وَ كَانَ اَلْأَحَبَّ إِلَيْهِ أَنْ يُقِرَّهُمْ عَلَى مَا صَنَعُوا مِنْ أَنْ يَرْتَدُّوا عَنْ جَمِيعِ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ وَ إِنَّمَا هَلَكَ اَلَّذِينَ رَكِبُوا مَا رَكِبُوا فَأَمَّا مَنْ لَمْ يَصْنَعْ ذَلِكَ وَ دَخَلَ فِيمَا دَخَلَ فِيهِ اَلنَّاسُ عَلَى غَيْرِ عِلْمٍ وَ لاَ عَدَاوَةٍ لِأَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏ فَإِنَّ ذَلِكَ لاَ يُكْفِرُهُ وَ لاَ يُخْرِجُهُ مِنَ‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ وَ لِذَلِكَ كَتَمَ‏ عَلِيٌّ ع‏ أَمْرَهُ وَ بَايَعَ مُكْرَهاً حَيْثُ لَمْ يَجِدْ أَعْوَاناً

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۲۱

زرارة از امام باقر عليه السّلام روايت كند كه فرمود: همين كه مردم (پس از رحلت رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله) كردند آنچه را كردند و با ابو بكر بيعت نمودند چيزى جلوگير امير مؤمنان عليه السّلام نشد از اينكه مردم را بامامت خويش دعوت كند جز صلاح انديشى براى خود مردم و ترس از اينكه مبادا از اسلام برگردند و بت‏ها را بپرستند و گواهى بيگانگى خداوند و رسالت محمد (ص) ندهند، و اين مطلب كه آنها را بدان كارى كه كرده بودند واگذارد نزد او بهتر بود از اينكه مردم در اثر مقاومت او يكسره از اصل دين اسلام برگردند، و آنان كه دانسته مرتكب آن اعمال شدند بهلاكت رسيدند، و اما آن كسانى‏ كه اين كار را نكردند (و در جريان غصب خلافت دست نداشتند) و ندانسته و بدون آنكه يكنوع دشمنى با امير مؤمنان عليه السّلام داشته باشند از ديگران پيروى كردند اين كارشان موجب كفر آنان نشد و آنها را از اسلام بيرون نبرد، و از اين جهت بود كه على عليه السّلام كار خود را پوشيده داشت (و از خلافتى كه حق او بود چشم پوشيد) و چون ياورى نيافت از روى اكراه بيعت كرد.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۴۵

زراره از امام باقر عليه السّلام روايت مى‏كند كه فرمود: پس از آنكه مردم كردند آنچه را كردند و با ابو بكر دست بيعت دادند عاملى جلوگير امير المؤمنين عليه السّلام نشد از اينكه مردم را به امامت خويش دعوت كند مگر صلاح انديشى براى خود مردم و ترس از اينكه مبادا از اسلام برگردند و باز بت پرست شوند و به يگانگى خداوند و رسالت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم گواهى ندهند و اينكه حضرت بيشتر دوست داشت آنها را بر كارى كه كرده‏اند پايدارشان بسازد تا اينكه آنها را وادارد از كلّ اسلام روى برتابند و آنان كه آگاهانه به ارتكاب اين اعمال پرداختند هلاك شدند و كسانى كه اين كار را نكردند و ندانسته و بى‏هيچ دشمنى با امير المؤمنين عليه السّلام از ديگران پيروى كردند چنين كارى موجب كفر آنها نگشت و آنها را از اسلام بيرون نبرد و به همين سبب على عليه السّلام امر خويش را پنهان داشت و از روى اجبار بيعت كرد، چه، هيچ يارى نيافت.