روایت:الکافی جلد ۲ ش ۹۷۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

ابو علي الاشعري عن عيسي بن ايوب عن علي بن مهزيار عن القاسم بن عروه عن ابن بكير عن زراره عن ابي جعفر ع قال قال :

مَا مِنْ عَبْدٍ إِلاَّ وَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةٌ بَيْضَاءُ فَإِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ فِي اَلنُّكْتَةِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ ذَهَبَ ذَلِكَ اَلسَّوَادُ وَ إِنْ تَمَادَى فِي اَلذُّنُوبِ زَادَ ذَلِكَ اَلسَّوَادُ حَتَّى يُغَطِّيَ اَلْبَيَاضَ فَإِذَا غَطَّى اَلْبَيَاضَ لَمْ يَرْجِعْ صَاحِبُهُ إِلَى خَيْرٍ أَبَداً وَ هُوَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ كَلاََّ بَلْ رََانَ عَلى‏ََ قُلُوبِهِمْ مََا كََانُوا يَكْسِبُونَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۱۲۷

از زراره، از امام باقر (ع)، فرمود: هيچ بنده‏اى نيست جز آنكه در دلش نقطه سفيدى است و هر گاه گناهى كند، در آن نقطه سياهى برآيد، اگر توبه كند، آن سياهى برود و اگر دنبال گناه رود، سياهى بيفزايد تا آنجا كه همه سفيدى دل را فرو گيرد و چون آن سفيدى از سياهى گناهان پوشيده شد، ديگر صاحب آن دل سياه هرگز به خوبى و صلاح برنگردد و اين است فرموده خدا عز و جل (۱۴ سوره مطفّفين) «نه هرگز بلكه رنگ سياه بر دل آنها نقش كرده و آن كردارى كه به دست خود كرده‏اند».

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۷۵

امام باقر عليه السّلام فرمود: هر بنده‏ئى در دلش نقطه سفيديست كه چون گناهى كند، خال سياهى در آن پيدا شود، سپس اگر توبه كند آن سياهى برود، و اگر از گناه دنبال‏گيرى كند، آن سياهى بيفزايد تا روى سفيدى را بپوشاند، و چون سفيدى پوشيده شد، ديگر صاحب آن دل هرگز بخير نگرايد و همين است، گفتار خداى عز و جل: «نه چنين است، بلكه آنچه مرتكب شدند بر دلشان زنگارى بست، ۱۴ سوره ۸۳».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۵۷

ابوعلى اشعرى، از عيسى بن ايّوب، از على بن مهزيار، از قاسم بن عروه، از ابن‏بكير، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ بنده‏اى نيست، مگر آنكه در دلش نكته و نشانه سفيدى هست؛ پس چون گناهى را مرتكب شود، در آن نشانه سفيد، سياهى بيرون آيد و به هم رسد، و چون توبه كند، آن سياهى برود، و اگر در گناهان مدّتى مديد بماند، آن سياهى بيفزايد تا به مرتبه‏اى كه آن سفيدى را بپوشاند، و چون سفيدى را بپوشد، صاحب آن دل هرگز به سوى خير و خوبى برنگردد، و اين است معنى قول خداى عز و جل: «كَلَّا بَلْ رانَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ» «۲»؛ يعنى: چنان نيست كه مكذّبان مى‏گويند؛ بلكه غلبه كرده و زنگ داده بر دل‏هاى ايشان، آن‏چه پيوسته مى‏كردند» (يعنى دل‏هاى ايشان به سبب خبث اعتقاد و معاصى، زنگ گرفته و تاريك شده، و به اين سبب معرفت حق و باطل از ايشان پوشيده گرديده است). __________________________________________________

(۲). مطففين، ۱۴.