روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۸۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن محمد بن سنان عن نصير ابي الحكم الخثعمي عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْمُؤْمِنُ مُؤْمِنَانِ فَمُؤْمِنٌ صَدَقَ بِعَهْدِ اَللَّهِ وَ وَفَى بِشَرْطِهِ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ رِجََالٌ صَدَقُوا مََا عََاهَدُوا اَللََّهَ عَلَيْهِ‏ فَذَلِكَ اَلَّذِي لاَ تُصِيبُهُ أَهْوَالُ اَلدُّنْيَا وَ لاَ أَهْوَالُ اَلْآخِرَةِ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ يَشْفَعُ وَ لاَ يُشْفَعُ لَهُ وَ مُؤْمِنٌ كَخَامَةِ اَلزَّرْعِ تَعْوَجُّ أَحْيَاناً وَ تَقُومُ أَحْيَاناً فَذَلِكَ مِمَّنْ تُصِيبُهُ أَهْوَالُ اَلدُّنْيَا وَ أَهْوَالُ اَلْآخِرَةِ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ يُشْفَعُ لَهُ وَ لاَ يَشْفَعُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۶۹

از امام صادق (ع)، فرمود: مؤمن دو جور مؤمن است، يك مؤمنى كه به عهد خدا عمل كرده و به شرط خدا وفا كرده است و اين است مورد قول خدا عزّوجل (۲۳ سوره احزاب): «مردانى كه عمل كردند بدان چه با خدا در باره آن عهد بستند» اين همان است كه هراسهاى دنيا و نه هراسهاى آخرت بدو نرسد و او است كه شفاعت كند و نيازى به شفاعت ندارد و يك مؤمنى كه چون زراعت تازه روئيده و لطيف است، گاهى كج مى‏شود و گاهى راست و آن است كه دچار هراس آخرت مى‏شود و اين از كسانى نيست كه از او شفاعت شود و شفاعت از كسى نكند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۴۶

امام صادق عليه السّلام فرمود: مؤمن دو جور است: ۱- مؤمنى كه بعهد خدا عمل كرده و بشرطش وفا نموده، و اينست كه خداى عز و جل فرمايد: «مردانى كه بمعاهده خود با خدا عمل كردند، ۲۳ سوره ۳۳» اينست مؤمنى كه هراسهاى دنيا و آخرت باو نرسد و او از كسانى است كه شفاعت كند و نيازى بشفاعت ديگران ندارد. ۲- مؤمنى كه مانند ساقه نازك گياه است كه گاهى كج شود (بباطل و شهوات و متاع دنيا گرايد) و گاهى راست ايستد، اين مؤمن از كسانيست كه هراسهاى دنيا و آخرت بيند و از كسانى است كه برايش شفاعت شود و او شفاعت نكند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۰۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از محمد بن سنان، از نصير- يعنى ابوحاكم خثعمى-، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «مؤمن دو قسم است: يكى مؤمنى است كه تصديق كرده به عهد و پيمان خدا و آن را راست نموده و به شرطش وفا كرده، و اين است قول خداى عز و جل: «رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ» «۱»؛ يعنى: از جمله مؤمنان مردانى چندند كه راست گفتند آن چيزى را كه با خدا عهد و پيمان بستند بر آن چيز». حضرت فرمود كه: «اين مؤمن، آن است كه هول‏هاى دنيا و هول‏هاى آخرت به او نمى‏رسد، و اين مؤمن، از آنها است كه شفاعت مى‏كنند و كسى ايشان را شفاعت نكند، و ديگر، مؤمنى است كه مانند گياه و كِشتِ تر و تازه، كه در بعضى از اوقات كج مى‏شود و در بعضى از اوقات راست مى‏ايستد. پس اين مؤمن، از آنها است كه اهوال دنيا و اهوال آخرت به او مى‏رسد، و اين مؤمن، از جمله آنها است كه از براى ايشان شفاعت مى‏شود و خود شفاعت نمى‏كنند». __________________________________________________

(۱). احزاب، ۲۳.