روایت:الکافی جلد ۲ ش ۷۰۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن حماد عن ابراهيم بن عمر اليماني عن ابي عبد الله ع قال :

مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَمْشِي لِأَخِيهِ اَلْمُؤْمِنِ فِي حَاجَةٍ إِلاَّ كَتَبَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ حَطَّ عَنْهُ بِهَا سَيِّئَةً وَ رَفَعَ لَهُ بِهَا دَرَجَةً وَ زِيدَ بَعْدَ ذَلِكَ‏ عَشْرُ حَسَنَاتٍ وَ شُفِّعَ فِي عَشْرِ حَاجَاتٍ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۸۷

امام صادق (ع) فرمود: هيچ مؤمنى نيست كه براى برادر مؤمنش در انجام حاجتى دوندگى كند جز اينكه خدا عز و جل به هر گامى برايش حسنه‏اى بنويسد و سيئه‏اى فرو ريزد و درجه‏اى بالا برد و پس از آن ده حسنه برايش افزوده شود و در ده حاجت وساطتش پذيرفته گردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۸۳

امام صادق عليه السّلام فرمود: مؤمنى نيست كه در راه حاجت برادر مؤمنش گام بردارد، جز آنكه خداى عز و جل برايش در هر قدمى حسنه‏ئى نويسد و گناهى فرو ريزد و درجه‏ئى بالا برد و سپس ده حسنه بيفزايد و در ده حاجت او را شفيع گرداند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۹۷

على بن ابراهيم، از پدرش از حمّاد، از ابراهيم بن عمر يمانى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ مؤمنى از براى برادر مسلمان مؤمن خويش در حاجتى نرود، مگر آنكه خداى عز و جل به هر گامى از برايش حسنه‏اى بنويسد، و به واسطه آن گناهى از او فرو ريزد، و به آن درجه‏اى از برايش بلند گرداند، و بعد از آن او را ده حسنه بيفزايد و در ده حاجت شفيع گرداند».