روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۴۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عنه عن محمد بن علي عن عبد الرحمن بن ابي هاشم عن ابي خديجه عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ اَلدُّعَاءَ قَبْلَ طُلُوعِ اَلشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِهَا سُنَّةٌ وَاجِبَةٌ مَعَ طُلُوعِ اَلْفَجْرِ وَ اَلْمَغْرِبِ تَقُولُ‏ لاََ إِلََهَ إِلاَّ اَللََّهُ‏ وَحْدَهُ‏ لاََ شَرِيكَ لَهُ‏ لَهُ اَلْمُلْكُ وَ لَهُ‏ اَلْحَمْدُ يُحْيِي وَ يُمِيتُ‏ وَ يُمِيتُ وَ يُحْيِي وَ هُوَ حَيٌّ لاَ يَمُوتُ بِيَدِهِ اَلْخَيْرُ وَ هُوَ عَلى‏ََ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ عَشْرَ مَرَّاتٍ وَ تَقُولُ أَعُوذُ بِاللَّهِ اَلسَّمِيعِ اَلْعَلِيمِ‏ مِنْ هَمَزََاتِ اَلشَّيََاطِينِ `وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ‏ إِنَّ اَللَّهَ‏ هُوَ اَلسَّمِيعُ اَلْعَلِيمُ‏ عَشْرَ مَرَّاتٍ قَبْلَ طُلُوعِ اَلشَّمْسِ وَ قَبْلَ اَلْغُرُوبِ فَإِنْ نَسِيتَ قَضَيْتَ‏ كَمَا تَقْضِي اَلصَّلاَةَ إِذَا نَسِيتَهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۹۷

از امام صادق (ع) فرمود: دعاء پيش از بر آمدن آفتاب و پيش از غروب آن روشى است ثابت و واجب هنگام سپيده‏دم‏ و مغرب مى‏گوئى، ده بار: لا اله الّا اللَّه وحده لا شريك له، له الملك و له الحمد يحيى و يميت و يميت و يحيى و هو حيٌّ لا يموت، بيده الخير و هو على كل شى‏ء قدير . ده بار مى‏گوئى: اعوذ باللَّه السميع العليم مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطِينِ وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ‏

(يعنى پناه برم به خدا از وسوسه شيطان‏ها از اينكه گرد من آيند) انَّ اللَّه هو السميع العليم‏ - پيش از بر آمدن خورشيد و پيش از غروب آن، و اگر فراموش كنى آن را قضا مى‏كنى چنانچه نماز را قضا مى‏كنى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۰۵

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: همانا دعا پيش از آفتاب زدن و پيش از غروب آن سنت (و روشى) است واجب (و ثابت) هنگام سپيده‏دم و هنگام مغرب ده بار ميگوئى: « لا اله الا اللَّه وحده لا شريك له له الملك و له الحمد يحيى و يميت و يميت و يحيى و هو حى لا يموت بيده الخير و هو على كل شى‏ء قدير» و ميگوئى ده بار: «اعوذ باللَّه السميع العليم‏ مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطِينِ وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ‏، ان اللَّه هو السميع العليم» پيش از آفتاب زدن و پيش از غروب، و اگر فراموش كردى آن را قضا ميكنى چنانچه نماز را قضا ميكنى هر گاه فراموش كنى.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۴۱

از او، از محمد بن على، از عبدالرحمان بن ابى‏هاشم، از ابوخديجه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «دعا پيش از طلوع آفتاب و پيش از غروب، سنّتى است واجب (يعنى به غايت مؤكّد) در نزد طلوع صبح يا آفتاب- بنابر اختلاف نسخ كافى-، مى‏گويد: لَاإِلهَ إِلَّا اللَّهُ … وَهُوَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ؛ «نيست خدايى، مگر خدا، در حالتى كه تنها است. نيست شريكى از براى او. او را است پادشاهى و او را است ستايش. زنده مى‏گرداند و مى‏ميراند و مى‏ميراند و زنده مى‏گرداند، و او زنده‏اى است كه نمى‏ميرد. به دست او است خوبى و او بر هر چيزى توانا است»، ده مرتبه، و ده مرتبه مى‏گويد كه: أَعُوذُ بِاللَّهِ السَّمِيعِ الْعَلِيمِ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ، وَأَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ، إِنَّ اللَّهَ هُوَالسَّمِيعُ الْعَلِيمُ؛ «پناه مى‏برم به خداى شنواى دانا از وسوسه‏هاى ديوهاى سركش، و پناه مى‏برم به خداى- تعالى- از آنكه حاضر شوند. به درستى كه خدا، او است شنواى دانا»، پيش از طلوع آفتاب و پيش از غروب آن؛ پس اگر فراموش كنى، قضا مى‏كنى، چنان‏كه نماز را قضا مى‏كنى هرگاه آن را فراموش كرده باشى».