روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۳۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن احمد بن محمد بن عبد الله عن علي بن جعفر عن اخيه ابي الحسن ع قال سمعته يقول :

مَنْ قَصَدَ إِلَيْهِ رَجُلٌ مِنْ‏ إِخْوَانِهِ مُسْتَجِيراً بِهِ‏ فِي بَعْضِ أَحْوَالِهِ فَلَمْ يُجِرْهُ بَعْدَ أَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ فَقَدْ قَطَعَ وَلاَيَةَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۵۷

از على بن جعفر، از برادرش امام كاظم (ع)، گويد: شنيدمش مى‏فرمود: هر كه مردى از برادرانش آهنگ او كرد و براى وضعى كه دارد به او پناهنده شده و او را پناه نداد با اينكه قادر است بدان پس محققاً پيوست خود را از خدا عز و جل بريده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۷۲

على بن جعفر از برادرش حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام حديث كند و گويد: شنيدم كه ميفرمود: هر كه مردى از برادران (ايمانيش) باو رو كند و در پاره از گرفتاريهايش باو پناه آورد و او پناهش ندهد با اينكه قدرت بر آن دارد، بتحقيق پيوند خود را از خداى عز و جل بريده است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۸۹

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللَّه، از على بن‏ جعفر، از امام موسى‏كاظم عليه السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود: «هر كه مردى از برادرانش به سوى او قصد كند، در حالتى كه به او پناه‏برنده باشد در بعضى از حالات خويش، پس او را پناه ندهد بعد از آنكه بر آن قادر باشد، به حقيقت كه دوستى خداى عز و جل را بريده است».