روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۲۴۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن عثمان بن عيسي عن ابي شيبه عن الزهري عن ابي جعفر ع قال :

بِئْسَ اَلْعَبْدُ عَبْدٌ يَكُونُ ذَا وَجْهَيْنِ وَ ذَا لِسَانَيْنِ يُطْرِي أَخَاهُ شَاهِداً وَ يَأْكُلُهُ‏ غَائِباً إِنْ أُعْطِيَ‏ حَسَدَهُ وَ إِنِ اُبْتُلِيَ خَذَلَهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۹۹

از امام باقر (ع)، فرمود: چه بد بنده‏اى است بنده‏اى كه داراى دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را تمجيد كند و در پشت سر او بد گويد و از گوشت او بخورد، اگر به او بخشش كند، حسدش برد و اگر گرفتار شود او را واگذار و دنبال كار خود رود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۳

حضرت باقر عليه السلام فرمود: چه بد بنده ايست آن بنده‏اى كه داراى دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را ستايش كند (و يا در تمجيد او از حد بگذراند) و در پشت سر او را بخورد (و از او بدگوئى كند) اگر دارا شود (و ثروتى بچنگ آورد) بر او رشك برد، و اگر گرفتار شود دست از يارى او بردارد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۷

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از عثمان بن عيسى، از ابو شيبه، از زهرى، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «بد بنده‏اى است بنده‏اى كه دورو و دو زبان باشد، كه برادر خود را مدح كند، در حالى كه حاضر باشد، و در حالى كه غايب باشد، او را بخورد و غيبت كند. اگر عطا شود، بر او حسد برد، و اگر به بلايى مبتلى شود، او را وا گذارد و يارى نكند».