روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۲۰۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن عمر بن اذينه عن زراره عن ابي جعفر ع قال :

مَا مِنْ أَحَدٍ يَظْلِمُ بِمَظْلِمَةٍ إِلاَّ أَخَذَهُ اَللَّهُ بِهَا فِي نَفْسِهِ وَ مَالِهِ وَ أَمَّا اَلظُّلْمُ اَلَّذِي بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَللَّهِ فَإِذَا تَابَ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۲۷۵

از امام باقر (ع)، فرمود: احدى نباشد كه مرتكب ستمى شود و حق ديگرى را ببرد، جز آنكه خدا او را بدان بگيرد، در باره خودش باشد يا مالش و اما ستمى كه ميان او و خدا باشد، چون توبه كند، خدا او را بيامرزد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۶

حضرت باقر عليه السّلام فرمود: هيچ كس نيست كه بكسى ستم كند جز آنكه خدا او را بهمان ستم بگيرد، در باره خودش باشد يا مالش، و اما ستمى كه ميانه او و خدا باشد، هر گاه توبه كند خدا بيامرزد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۵

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از عمر بن اذينه، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «كسى نيست كه ستمى كند و مظلمه‏اى از او سر زند، مگر آنكه خداى عز و جل او را به آن مظلمه مى‏گيرد، در جان و مالش. و امّا آن ستم كه در ميان او و خدا است، چون توبه كند، آمرزيده مى‏شود».