روایت:الکافی جلد ۱ ش ۸۷۵
آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة
علي بن محمد عن ابي احمد بن راشد عن بعض اهل المداين قال :
| الکافی جلد ۱ ش ۸۷۴ | حدیث | الکافی جلد ۱ ش ۸۷۶ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۵۴۷
احمد بن راشد از يك مدائنى كه گفته: من با رفيقى كه داشتم به حج رفته بوديم و در موقف (عرفات) بىانتظار به جوانى برخورديم كه نشسته بود و در بر او يك ازار و ردائى بود و در پايش نعل زردى، من آن ازار و رداء را به يك صد و پنجاه اشرفى طلا قيمت كردم، بر آن جوان اثر و نشانه سفر نبود، يك گدا به ما نزديك شد، او را ردّ كرديم و نزد آن جوان رفت و از او چيزى خواست، آن جوان چيزى از روى زمين برداشت و به او داد و آن سائل براى او دعا كرد و در دعا بسيار جديت كرد و طول داد، و آن جوان برخاست و از چشم ما نهان شد. ما نزد آن سائل رفتيم و گفتيم: واى بر تو به تو چيزى داد؟ او يك ريگ طلاى دندانه دندانه به ما نشان داد كه آن را بيست مثقال اندازه گرفتيم، من به رفيقم گفتم: مولاى ما نزد ما بود و ما ندانستيم و به دنبال او رفتيم و همه موقف را گردش كرديم و او را به دست نياورديم، و از كسانى كه اطراف او بودند از اهل مكه و مدينه راجع به او پرسش كرديم، گفتند: يك جوان علوى است كه هر سال پياده به حج مىآيد
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۲۵
شخصى از اهل مدائن گويد: من با رفيقم بحج رفته بوديم، چون بموقف عرفات رسيديم، جوانى را ديديم نشسته و لنگ و روپوشى در بر كرده و نعلين زردى در پا دارد، لنگ و روپوش او بنظر من صد و پنجاه دينار ارزش داشت، و علامت و اثر سفر در او نبود، گدائى نزد ما آمد، او را رد كرديم، سپس نزد آن جوان رفت و سؤال كرد، جوان چيزى از زمين برداشت و باو داد، گدا او را دعا كرد و زياد و جدى هم دعا كرد، سپس جوان برخاست و از نظر ما پنهان شد، ما نزد آن سائل رفتيم و باو گفتيم، عجبا!! بتو چه عطا كرد؟ او بما ريگ طلاى دندانهدارى نشان داد كه قريب بيست مثقال بود، من برفيقم گفتم: مولاى ما نزد ما بود و ما ندانستيم، آنگاه بجستجويش برخاستيم و تمام موقف را گردش كرديم و او را بدست نياورديم، سپس از جمعيتى كه اطرافش بودند از اهل مكه و مدينه راجع باو پرسيديم گفتند: جوانى است علوى كه هر سال پياده بحج مىآيد.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۱۵۷
على بن محمد، از ابو احمد بن راشد، از بعضى از اهل مدائن روايت كرده است كه به حجّ رفتم با رفيقى كه داشتم، پس آمديم تا به موقف عرفات، ناگاه ديديم كه جوانى نشسته، و زير جامهاى پوشيده و ردائى به دوش افكنده، و كفش زردى در پاىهاى او بود. و من آن زير جامه و رداء را به صد و پنجاه دينار شرعى قيمت كردم و نشانه سفر بر او ظاهر نبود. سائلى به ما نزديك شد و ما او را ردّ كرديم، به آن جوان نزديك شد و از او سؤال كرد. آن جوان چيزى را از زمين برداشت و به سائل داد. سائل او را دعا كرد و در دعا، نهايت جدّ و جهد به عمل آورد و طول داد. پس آن جوان برخاست و از ما پنهان شد. ما به نزديك آن سائل رفتيم و به او گفتيم كه: واى بر تو، چه چيز به تو عطا كرد؟ سائل پارچه طلاى دندانهدار ناهموار را كه مانند سنگريزه بود، به ما نمود، و ما آن را بيست مثقال تخمين كرديم. بعد از آن، من به رفيق خود گفتم كه: آقاى ما در نزد ما است و ما نمىدانيم. پس ما در طلب آن حضرت رفتيم و همه موقف را گشتيم، و بر او قدرت نيافتيم و او را نديديم و از آنها كه در حوالى آن حضرت بودند، از اهل مكه و مدينه سؤال كرديم، گفتند: جوانى است علوى كه در هر سال پياده حجّ مىكند. __________________________________________________
(۱). ابومحمد را به من نشان داد و فرمود: اين صاحب شما است.
