روایت:الکافی جلد ۱ ش ۴۹۴

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

و بهذا الاسناد عن معلي بن محمد عن الحسن بن علي عن احمد بن عمر الحلال قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ ع‏ عَنْ قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَ فَمَنْ كََانَ عَلى‏ََ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شََاهِدٌ مِنْهُ‏ فَقَالَ‏ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ‏ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلشَّاهِدُ عَلَى‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ عَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۲, ۹۱

احمد بن عمر حلال گويد: از ابو الحسن (ع) از تفسير قول خدا عز و جل (۲۱ سوره هود): «آيا پس كسى كه بَيّنه از پروردگار خود دارد و گواهى از وى در دنبال او است» پرسيدم، فرمود: مقصود از گواه امير المؤمنين (ع) است كه گواه و مصدق رسول خدا بود و رسول خدا (ص) بود كه بَيّنه و معجزه از پروردگارش داشت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۲۷۰

حلال گويد از حضرت ابو الحسن (ع) در باره قول خداى عز و جل (۲۱ سوره ۱۱) «آيا كسى كه‏ از پروردگار خود دليل دارد و گواهى از خودش در پى اوست» پرسيدم. فرمود امير المؤمنين (ع) گواه در پى رسول خدا (ص) است و رسول خدا (ص) از پروردگار خود دليل دارد (و آن قرآنست).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۶۰۳

به همين اسناد، از مُعلّى بن محمد، از حسن بن على، از احمد بن عمر حلّال روايت است كه گفت: امام موسى كاظم عليه السلام را سؤال كردم از معنى قول خداى عزّوجل: «أَ فَمَنْ كانَ عَلى‏ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ» «۲». حضرت فرمود كه: «امير المؤمنين عليه السلام، شاهد و گواه بر رسول خداست، و رسول خدا صلى الله عليه و آله بر برهانى روشن از جانب پروردگار خويش قرار و استقرار دارد». و ترجمه آيه اين است كه: «آيا پس آن كسى كه بر برهانى روشن باشد از جانب پروردگار خويش (كه معجزه است) و در پهلو در آيد او را گواهى از خدا (كه به صحتش گواهى دهد)، برابر است با آن كس كه چنين نيست». __________________________________________________ (۲). هود، ۱۷.