روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۴۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن الوشا عن احمد بن عايذ عن ابي خديجه قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

قَدْ يَقُومُ اَلرَّجُلُ بِعَدْلٍ أَوْ بِجَوْرٍ وَ يُنْسَبُ‏ إِلَيْهِ وَ لَمْ يَكُنْ‏ قَامَ بِهِ فَيَكُونُ ذَلِكَ‏ اِبْنَهُ أَوِ اِبْنَ اِبْنِهِ مِنْ بَعْدِهِ فَهُوَ هُوَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۵۹۳

ابى خديجه گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: گاه باشد كه براى مردى شهرتى پديد آيد از نظر داد پژوهى، يا ستم كشى، و به او نسبت عدالت يا ستم دهند و خود او چنين نيست، و اين صفت در پسرش و يا پسر پسرش، پس از او با ديد آيد و آن همان ارزيابى در پدر و نيا است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۸۵

امام صادق عليه السلام ميفرمود: گاهى انسان با صفت عدالت يا ستم سنجيده مى‏شود و بآن سنجش نسبتش ميدهند، در صورتى كه خودش آن صفت را دارا نيست، بلكه پسرش يا پسر پسرش بعد از او داراى آن صفت ميباشد، پس او همانست (كه آن صفت در باره‏اش گفته شده).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۸۱۹

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از وشّاء، از احمد بن عائذ، از ابو خديجه روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «گاه است كه مردى به عدل، يا به جور قيام مى‏كند و گاهى هر يك از آن را نسبت به او مى‏دهند و حال آن‏كه آن مرد چنان نيست كه به آن قيام نموده باشد. پس آن‏كه آن را به جا آورده، پسرش يا پسر پسرش خواهد بود، بعد از او و آن پسر يا پسر پسر، همان پدر است كه فعل به او منسوب است» (حاصل مراد، آن‏كه كارى كه به كسى منسوب است، بر دو قسم است: يك قسم آن است كه خود مباشر آن است و قسم ديگر آن است كه فرزند و نبيره او مباشر آنند).