روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۰۸۱

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن الحكم بن مسكين عن اسحاق بن عمار عن رجل عن ابي عبد الله ع :

فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِنََّا عَرَضْنَا اَلْأَمََانَةَ عَلَى اَلسَّمََاوََاتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ اَلْجِبََالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهََا وَ أَشْفَقْنَ مِنْهََا وَ حَمَلَهَا اَلْإِنْسََانُ إِنَّهُ كََانَ ظَلُوماً جَهُولاً قَالَ هِيَ وَلاَيَةُ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ ع‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۱۶۷

امام صادق (ع) در تفسير قول خدا عز و جل (۷۲ سوره سباء): «به راستى ما عرضه كرديم امانت را بر آسمانها و زمين و كوه‏ها و از حمل آن سر باز زدند و از آن ترسيدند و انسان آن را تحمل كرد براى آن كه بسيار ستم كار و نادان است» فرمود: مقصود از امانت، ولايت امير المؤمنين (ع) است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۲۷۷

مردى گويد: امام صادق عليه السلام راجع بقول خداى عز و جل: «ما امانت را بآسمانها و زمين و كوهها عرضه كرديم، آنها از برداشتنش سرباز زدند و از آن بترسيدند، و انسان آن را برداشت، همانا انسان ستم پيشه و نادانست- ۷۲ سوره ۳۳-» فرمود: آن امانت ولايت امير المؤمنين عليه السلام است،

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۴۱۱

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از حَكَم بن مِسكين، از اسحاق بن عمّار، از مردى از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عزّوجلّ: «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولًا» «۳» كه آن حضرت فرمود كه: «اين، امانت ولايت امير المؤمنين عليه السلام است». و ترجمه آيه اين است: «به درستى كه ما عرضه داديم امانت را بر آسمان‏ها و زمين و كوه‏ها، پس سرباز __________________________________________________ (۳). احزاب، ۷۲.

زدند از آن‏كه آن را بردارند از روى مخافت (نه از راه مخالفت و به وجود اجرام عظام آنها) از حمل آن ترسيدند و آدمى با وجود ضعف بُنيه، آن را برداشت. به درستى كه آدمى، بسيار ستم‏كار و بسيار نادان بود» (به كنه اين امانت و عقوبت حمل و خيانت كه از او سر زد).