روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، أَبْوَابُ الْقَضَايَا وَ الْأَحْكَام-بَابُ مَنْ يَجِبُ رَدُّ شَهَادَتِهِ وَ مَنْ يَجِبُ قَبُولُ شَهَادَتِه

روي ابن ابي عمير عن الحسين بن خالد الصيرفي عن ابي الحسن الماضي ع قال :

وَ كَتَبْتُ إِلَيْهِ فِي رَجُلٍ مَاتَ وَ لَهُ أُمُّ وَلَدٍ وَ قَدْ جَعَلَ لَهَا سَيِّدُهَا شَيْئاً فِي حَيَاتِهِ ثُمَّ مَاتَ قَالَ فَكَتَبَ ع لَهَا مَا آتَاهَا بِهِ سَيِّدُهَا فِي حَيَاتِهِ مَعْرُوفٌ ذَلِكَ لَهَا تُقْبَلُ عَلَى ذَلِكَ شَهَادَةُ اَلرَّجُلِ وَ اَلْمَرْأَةِ وَ اَلْخَدَمِ غَيْرِ اَلْمُتَّهَمِينَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۶۷

محمد بن أبى عمير از حسين بن خالد از امام هفتم عليه السّلام نقل كرده گويد: بحضرت نوشتم مردى از دنيا رفته است و كنيزى دارد كه از او داراى فرزند شده و مولايش در زمان حيات خود براى او مالى قرار داده بوده است، اكنون كه مولى درگذشته، آيا باز كنيز نسبت به آن مال حقّى دارد؟ حضرت جواب داد: آنچه‏ مولايش براى او قرار داده معروف و احسان است و همه از آن اوست يا اينكه اين عمل متعارفست و اين به شهادت مرد و زن و خادمها در صورتى كه متّهم نباشند پذيرفته است.