روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۰۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح

روي موسي بن بكر عن زراره عن ابي عبد الله ع انه قال :

وَ فِي صَيْدِ اَلْكَلْبِ إِنْ أَرْسَلَهُ صَاحِبُهُ وَ سَمَّى فَلْيَأْكُلْ كُلَّ مَا أَمْسَكَ عَلَيْهِ وَ إِنْ قَتَلَ وَ إِنْ أَكَلَ فَكُلْ مَا بَقِيَ وَ إِنْ كَانَ غَيْرَ مُعَلَّمٍ فَعَلَّمَهُ سَاعَتَهُ حِينَ يُرْسِلُهُ فَلْيَأْكُلْ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُعَلَّمٌ فَأَمَّا مَا خَلاَ اَلْكِلاَبَ مِمَّا تَصِيدُهُ اَلْفُهُودُ وَ اَلصُّقُورُ وَ أَشْبَاهُهُ فَلاَ تَأْكُلْ مِنْ صَيْدِهِ إِلاَّ مَا أَدْرَكْتَ ذَكَاتَهُ لِأَنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ‏ مُكَلِّبِينَ‏ فَمَا خَلاَ اَلْكِلاَبَ فَلَيْسَ صَيْدُهُ بِالَّذِي يُؤْكَلُ إِلاَّ أَنْ تُدْرِكَ ذَكَاتَهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۳۳

زراره گويد: امام صادق عليه السّلام در مورد صيدى كه سگ شكارى صيد مى‏كند فرمود: هر گاه صاحب سگ هنگام فرستادن آن بسم اللَّه گويد از آن بخورد هر چند شكار را كشته باشد، و اگر سگ از آن خورده است از باقيمانده آن بخور، و اگر سگ تعليم نديده است فورى او را تعليم دهد و همان هنگام كه او را براى شكار مى‏فرستد اگر چنين كرد، از آن بخورد زيرا آن حيوان شكار آموخته است، امّا جز سگ‏هاى شكارى هر چه را كه يوز يا باز شكارى و امثال آن شكار كنند از آن مخور مگر مادامى كه شكار را زنده بياورند كه بتوانى آن را ذبح كنى زيرا خداوند عزيز مى‏فرمايد: «مكلّبين» و به غير از كلاب هر چه شكار كند صيدش خوردنى نيست مگر اينكه به ذبح آن دست يابى. شرح: «مكلّب چنان كه گذشت به سگان گويند، بازدار و يوزدار را به اتّفاق مكلّب نگويند پس تنها صيد سگ شكارى است كه اگر آن را كشت و لاشه آن را چه تمام و چه نيم خورده نزد صاحبش آورده حلال است، ولى حيوانات ديگر بايد شكار را زنده بدست صاحب خود برساند و او آن را ذبح شرعى كند تا حلال شود».