روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۰۶
آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الصَّيْدِ وَ الذَّبَائِح
روي موسي بن بكر عن زراره عن ابي عبد الله ع انه قال :
من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۰۵ | حدیث | من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۹۰۷ | |||||||||||||
|
ترجمه
محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۳۳
زراره گويد: امام صادق عليه السّلام در مورد صيدى كه سگ شكارى صيد مىكند فرمود: هر گاه صاحب سگ هنگام فرستادن آن بسم اللَّه گويد از آن بخورد هر چند شكار را كشته باشد، و اگر سگ از آن خورده است از باقيمانده آن بخور، و اگر سگ تعليم نديده است فورى او را تعليم دهد و همان هنگام كه او را براى شكار مىفرستد اگر چنين كرد، از آن بخورد زيرا آن حيوان شكار آموخته است، امّا جز سگهاى شكارى هر چه را كه يوز يا باز شكارى و امثال آن شكار كنند از آن مخور مگر مادامى كه شكار را زنده بياورند كه بتوانى آن را ذبح كنى زيرا خداوند عزيز مىفرمايد: «مكلّبين» و به غير از كلاب هر چه شكار كند صيدش خوردنى نيست مگر اينكه به ذبح آن دست يابى. شرح: «مكلّب چنان كه گذشت به سگان گويند، بازدار و يوزدار را به اتّفاق مكلّب نگويند پس تنها صيد سگ شكارى است كه اگر آن را كشت و لاشه آن را چه تمام و چه نيم خورده نزد صاحبش آورده حلال است، ولى حيوانات ديگر بايد شكار را زنده بدست صاحب خود برساند و او آن را ذبح شرعى كند تا حلال شود».