روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۳۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و سيل ع :

عَنِ اَلصَّائِمِ اَلْمُتَطَوِّعِ تَعْرِضُ لَهُ اَلْحَاجَةُ فَقَالَ هُوَ بِالْخِيَارِ مَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ اَلْعَصْرِ وَ إِنْ مَكَثَ حَتَّى اَلْعَصْرِ ثُمَّ بَدَا لَهُ أَنْ يَصُومَ وَ لَمْ يَكُنْ‏ نَوَى ذَلِكَ فَلَهُ أَنْ يَصُومَ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ إِنْ شَاءَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۹۴

و از آن امام عليه السّلام در باره قاصد روزه مستحبى كه حاجتى برايش رخ داده و نيت نكرده سؤال كردند، پس فرمود: تا عصر وقت نيت دارد. و چنانچه تا عصر مكث كرد و پس از آن به فكر افتاد كه روزه بگيرد، با آنكه چنين نيّتى نداشته، اگر بخواهد ميتواند آن روز را روزه بگيرد.و زن چون از حيض پاك شود، در حالى كه بقيّه‏اى از روز برايش باقى باشد، همان مقدار بقيّه را روزه تأديبى ميگيرد، و قضاى آن روزه را بر ذمّه دارد، و اگر حيض شود، در حالى كه بقيّه‏اى از روز برايش باقى باشد افطار ميكند، و قضاى آن روزه را بر ذمّه دارد. و زمانى كه روزه دو ماه متوالى بر مرد واجب شود، و يك ماه از آن دو ماه را روزه بدارد، ولى چيزى از ماه دوم را روزه نگيرد، ميبايد روزه‏اش را اعاده كند، و روزه ماه اوّل براى او كفايت نمى‏كند، مگر در صورتى كه به علّت مرضى افطار كرده‏ باشد، كه در اين صورت ميتواند بقيّه روزه را بر پايه روزه‏اى كه گرفته است بنا كند، زيرا در اين مورد خداى عزّ و جلّ او را از ادامه روزه بازداشته است، و امّا اگر ماه اوّل را روزه بدارد، و چند روزى از ماه دوّم را نيز بر اين گونه عمل كند، و پس از آن افطار نمايد، ميبايد بقيّه روزه را بر پايه همان روزه‏هائى كه گرفته است بنا كند.