روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۴۳۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الصَّوْم

و روي ابن فضال عن صالح بن عبد الله الخثعمي قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ‏ ع‏ عَنِ اَلرَّجُلِ يَنْوِي اَلصَّوْمَ فَيَلْقَاهُ أَخُوهُ اَلَّذِي هُوَ عَلَى أَمْرِهِ‏ فَيَسْأَلُهُ أَنْ يُفْطِرَ أَ يُفْطِرُ قَالَ إِنْ كَانَ تَطَوُّعاً أَجْزَأَهُ وَ حُسِبَ لَهُ وَ إِنْ كَانَ قَضَاءَ فَرِيضَةٍ قَضَاهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۹۳

و ابن فضّال از صالح بن عبد اللَّه خثعمى روايت كرده است كه گفت: از امام صادق عليه السّلام در باره مردى سؤال كردم كه نيّت روزه مى‏كند، پس برادرش كه هم مسلك و هم مذهب او است با او ديدار مى‏كند، و از او مى‏خواهد كه افطار كند. آيا جايز است كه افطار كند؟ فرمود: اگر روزه‏اش به قصد تطوّع بوده همان مقدار برايش كفايت مى‏كند و به حسابش محسوب مى‏شود، و اگر قضاى روزه واجبى‏ بوده بايد قضاى آن را بجا آورد.