روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۹۳۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ مَا يَقُولُ الرَّجُلُ إِذَا اسْتَيْقَظَ مِنَ النَّوْم

و روي عبد الرحمن بن الحجاج عن ابي عبد الله ع :

أَنَّهُ كَانَ إِذَا قَامَ آخِرَ اَللَّيْلِ رَفَعَ صَوْتَهُ حَتَّى يَسْمَعَ أَهْلُ اَلدَّارِ وَ يَقُولُ اَللَّهُمَّ أَعِنِّي عَلَى هَوْلِ اَلْمُطَّلَعِ وَ وَسِّعْ عَلَيَّ اَلْمَضْجَعَ‏ وَ اُرْزُقْنِي خَيْرَ مَا قَبْلَ اَلْمَوْتِ وَ اُرْزُقْنِي خَيْرَ مَا بَعْدَ اَلْمَوْتِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۷۱

عبد الرّحمن بن حجّاج از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه مرسوم و معمول آن حضرت چنين بود كه: هر گاه آخر شب از خواب برميخاست صداى خود را بلند ميكرد چندان كه همه اهل خانه مى‏شنيدند و اين دعا را بصداى بلند ميخواند: «اللّهمّ اعنّى على هول المطّلع، و وسّع علىّ المضجع، و ارزقنى خير ما قبل الموت، و ارزقنى خير ما بعد الموت» يعنى: (بار خدايا بر هراس و ترسى كه در آغاز سفر قيامت مشرف شوم يارى فرما، و آرامگاه مرا گشاده و فراخ ساز، و آنچه خوبى پيش از مرگست روزيم گردان، و نيز آنچه خوبى كه پس از مرگ است نصيبم ساز).