روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۲۶۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْمَوَاضِعِ الَّتِي تَجُوزُ الصَّلَاةُ فِيهَا وَ الْمَوَاضِعِ الَّتِي لَا تَجُوزُ فِيهَا

و قال الصادق ع :

عَشَرَةُ مَوَاضِعَ لاَ يُصَلَّى فِيهَا اَلطِّينُ وَ اَلْمَاءُ وَ اَلْحَمَّامُ وَ اَلْقُبُورُ وَ مَسَانُّ اَلطَّرِيقِ‏ وَ قُرَى اَلنَّمْلِ وَ مَعَاطِنُ اَلْإِبِلِ وَ مَجْرَى اَلْمَاءِ وَ اَلسَّبَخَةُ وَ اَلثَّلْجُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۶۲

امام صادق عليه السّلام فرمود: ده موضع است كه در آن نماز نميتوان خواند: گل، آب، حمّام، گورستان، ميان شاهراه، بر لانه‏هاى مورچگان، خوابگاه شتران، محلّ جريان آب، و شوره‏زار، و بر روى برف يا يخ. (در مورد لانه مورچگان‏ از خاك اضافى كه بالاى لانه يا بيرون آن روى هم ميريزند كاملا مشخّص است و خوابگاه شتران منظور جاييست كه در كنار آبشخور آنان كه وقتى مرتبه اوّل مقدارى آب مينوشد در آنجا استراحت ميكند تا آب در قسمتهاى ذخيره بدنش جابجا شود و باز برميخيزد و براى بار دوّم آب مينوشد و معمول بوده كه اطراف آن را با قضاى حاجت آلوده ميساخته‏اند، و ضمنا نهى از بجا آوردن نماز در محلّ‏هاى مذكور اعمّ از حرمت و كراهت است، بعضى حرام است و بعضى مكروه).