روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۸۱

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن محمد بن عبد الله عن خالد العمي عن خضر بن عمرو عن ابي عبد الله ع قال سمعته يقول :

اَلْمُؤْمِنُ مُؤْمِنَانِ مُؤْمِنٌ وَفَى لِلَّهِ بِشُرُوطِهِ اَلَّتِي شَرَطَهَا عَلَيْهِ فَذَلِكَ مَعَ‏ اَلنَّبِيِّينَ‏ وَ اَلصِّدِّيقِينَ وَ اَلشُّهَدََاءِ وَ اَلصََّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولََئِكَ رَفِيقاً وَ ذَلِكَ مَنْ يَشْفَعُ وَ لاَ يُشْفَعُ لَهُ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ لاَ تُصِيبُهُ أَهْوَالُ اَلدُّنْيَا وَ لاَ أَهْوَالُ اَلْآخِرَةِ وَ مُؤْمِنٌ زَلَّتْ بِهِ قَدَمٌ فَذَلِكَ كَخَامَةِ اَلزَّرْعِ كَيْفَمَا كَفَأَتْهُ اَلرِّيحُ اِنْكَفَأَ وَ ذَلِكَ مِمَّنْ تُصِيبُهُ أَهْوَالُ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ وَ يُشْفَعُ لَهُ وَ هُوَ عَلَى خَيْرٍ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۷۱

از خضر بن عمرو كه شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: مؤمن دو مؤمن است، يك مؤمنى كه به هر شرط و قرارى كه خدا با او داده عمل كرده است پس آن است كه با پيمبران و صديقان و شهيدان و نيكان است و چه خوب رفيقهائى هستند، اينها اين است كه شفاعت كند و نيازى به شفاعت ندارد و اين از كسانى است كه هراسهاى دنيا و هراسهاى آخرت به او نرسد و مؤمنى كه لغزش كرده چون زراعت تازه و لطيف است و هر جور كه باد او را سرازير كند سرازير مى‏شود و اين است كه هراسهاى دنيا و آخرت به او مى‏رسد و براى او شفاعت مى‏شود و عاقبتش به خير است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۴۷

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: مؤمن بر دو گونه است: ۱- مؤمنى كه بشروطى كه خدا با او نموده وفا كرده است، و او همراه پيغمبران و صديقان و شهيدان و شايسته‏كارانست، و اينها چه رفقاء خوبى باشند، و اين مؤمنى است كه شفاعت كند نه آنكه شفاعت شود، و او از كسانيست كه هراسهاى دنيا و آخرت باو نرسد. ۲- مؤمنى كه گاهى او را لغزانيده (گناهى مرتكب شده) او مانند ساقه نازك گياه است كه باد بهر جانبش كج كند كج شود، و او از كسانيست كه هراسهاى دنيا و آخرت باو رسد و برايش شفاعت شود و عاقبتش بخير است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۶۰۷

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از سهل بن زياد، از محمد بن عبداللَّه، از خالد قمّى، از خضر بن عمرو، از امام جعفر صادق عليه السلام كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود: «مؤمن دو قسم است: يكى مؤمنى است كه از براى خدا وفا نموده به شروط خويش كه خدا آنها را بر او شرط فرموده؛ پس اين مؤمن، با پيغمبران و راستگويان و شهيدان و شايستگان باشد، و اين گروه، خوش‏رفيقانى هستند، و اينك از آنها است كه شفاعت مى‏كنند و كسى ايشان را شفاعت نمى‏كند، و اين مؤمن از كسانى است كه هول‏هاى دنيا و هول‏هاى آخرت به ايشان نمى‏رسد، و ديگر، مؤمنى است كه پايش او را مى‏لغزاند؛ پس اين مؤمن مانند دسته‏اى از كشت و گياه تر و تازه است كه به هر وضع كه باد آن را ميل دهد و بگرداند، ميل كند و بگردد، و اينك از آنها است كه هول‏هاى دنيا و هول‏هاى آخرت به ايشان مى‏رسد، و از براى ايشان شفاعت مى‏شود و عاقبت كارش به خير خواهد بود».