روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۱۳۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الْعِشْرَة

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد بن خالد عن اسماعيل بن مهران عن محمد بن حفص عن ابي الربيع الشامي قال :

دَخَلْتُ عَلَى‏ أَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ وَ اَلْبَيْتُ غَاصٌّ بِأَهْلِهِ فِيهِ اَلْخُرَاسَانِيُّ وَ اَلشَّامِيُّ وَ مِنْ أَهْلِ اَلْآفَاقِ فَلَمْ أَجِدْ مَوْضِعاً أَقْعُدُ فِيهِ فَجَلَسَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ وَ كَانَ مُتَّكِئاً ثُمَّ قَالَ يَا شِيعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ اِعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ يَمْلِكْ نَفْسَهُ عِنْدَ غَضَبِهِ وَ مَنْ لَمْ يُحْسِنْ صُحْبَةَ مَنْ صَحِبَهُ وَ مُخَالَقَةَ مَنْ خَالَقَهُ وَ مُرَافَقَةَ مَنْ رَافَقَهُ وَ مُجَاوَرَةَ مَنْ جَاوَرَهُ وَ مُمَالَحَةَ مَنْ مَالَحَهُ يَا شِيعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ اِتَّقُوا اَللََّهَ مَا اِسْتَطَعْتُمْ‏ وَ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۴۸۷

از ابى الربيع شامى، گويد: نزد امام صادق (ع) وارد شدم و اطاق پر از حاضران بود كه از اهل خراسان و شام ديگر بلاد در آنجا بودند، من جايى نيافتم كه بنشينم، امام صادق (ع) كه تكيه داده بود، روى پا نشست و فرمود: اى شيعة آل محمد! راستش اين است كه نيست از ما كسى كه هنگام خشم خوددار نباشد و با هم صحبت خود، خوش‏صحبتى نكند، و خوش خلقى نكند با هم خلق خود، و رفاقت نكند و با كسى كه با او رفاقت كند و هم جوار او هم جوار خود نباشد و خوش‏مزگى نكند با كسى كه با او خوش‏مزگى كند، اى شيعة آل محمد! تا توانيد از خدا بپرهيزيد و لا حول و لا قوة الا باللَّه.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۴۴۹

ابى الربيع شامى گويد: وارد شدم بر حضرت صادق عليه السلام ديدم كه اطاق پر از جمعيت است از خراسانى و شامى و ساير بلاد و من جايى كه بنشينم نيافتم، و حضرت صادق عليه السلام تكيه كرده بود پس روى دو پا نشست و فرمود: اى شيعه آل محمد آگاه باشيد كه از ما نيست آن كس كه هنگام خشم‏ نتواند خود دارى كند، و (از ما نيست) كسى كه با همنشين خود خوشرفتارى نكند، و با هم خوى خود خوش خلقى نكند، و با رفيق خود رفاقت نكند، و با همسايه خود خوش همسايگى نكند، و با هم خوراك خود مراعات خوراك نكند، اى شيعه آل محمد تا بتوانيد از خدا بپرهيزيد و لا حول و لا قوة الا بالله.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۶۹۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد بن خالد، از اسماعيل بن مهران، از محمد بن حفص، از ابو الرّبيع شامى كه گفت: بر امام جعفر صادق عليه السلام داخل شدم، و خانه حضرت پر بود از كسانى كه در آن بودند، و در آن خانه، خراسانى و شامى و از اهل هر ولايتى بودند. پس جايى را نيافتم كه در آن بنشينم، و حضرت صادق عليه السلام تكيه داده بود. پس نشست و فرمود كه: «اى شيعيان آل محمد! بدانيد كه از ما نيست، هر كه در نزد خشمش مالك نفس خود نباشد، و عنان اختيار از دستش بيرون رود، و هر كه صحبت و يارى داشتنش را نيكو نسازد با كسى كه با او يار و رفيق شده، و همچنين خوشى خلق را با كسى كه با او خوش‏خلقى نموده، و همراهى و يارى با كسى كه با او همراهى و يارى كرده، و آميزش با كسى كه با او آميخته، و طعام خوردن با كسى كه با او طعام خورده، كه هيچ‏يك را درست به جا نياورده. اى شيعيان آل محمد! بپرهيزيد از خدا و عذاب او و موجبات آن، بترسيد آنچه توانيد، يا مادام كه استطاعت داشته باشيد، و هيچ گرديدنِ از معصيت و توانايى بر طاعتى نيست، مگر به يارى خدا».