روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۶۸۳
آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء
علي بن ابراهيم عن ابيه عن عثمان بن عيسي عمن حدثه عن ابي عبد الله ع قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۶۸۲ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۶۸۴ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۶۷
از عثمان بن عيسى، از كسى كه براى او باز گفته كه گويد: به امام صادق (ع) گفتم: دو آيه در قرآن خدا است عز و جل كه آنها را مىجوئيم و نمىيابيم، فرمود: آن دو كدامند؟ گفتم: قول خدا عز و جل (۶۰ سوره مؤمن): «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم»، ما او را مىخوانيم و اجابتى دريافت نمىكنيم، فرمود: به نظر تو خداوند وعده خلافى مىكند؟ گفتم: نه، فرمود: پس اين از چه راه است؟ گفتم: نمىدانم، فرمود: ولى من به تو خبر مىدهم، هر كه خدا عز و جل را اطاعت كند در آنچه به او فرمان داده است و سپس او را از جهت دعا بخواند، خدا اجابت كند، گفتم: جهت دعا چيست؟ فرمود: راه دعا اين است كه خدا را سپاسگزارى و حمد كنى و نعمتى كه به تو داده است ياد آور شوى و سپس او را شكر گزارى و سپس صلوات فرستى بر محمد (ص) و آلش و سپس گناهان خود را ياد كنى و بدانها اعتراف نمائى و سپس از آنها به خدا پناه برى، اين راه دعا است، سپس فرمود: آيه ديگر چيست؟ گفتم: قول خدا عز و جل (۳۹ سوره زمر): «و هر آنچه را از هر چه باشد خرج كنيد عوضش را مىدهد و او بهترين روزى دهندهها است»، من خرج مىكنم و عوضش را نمىبينم، فرمود: به نظر تو خدا عز و جل خلف وعده مىكند؟ گفتم: نه، فرمود: پس اين از چيست؟ گفتم: نمىدانم، فرمود: اگر چنانچه هر يك از شماها مالى را از راه حلالش به دست آورد و آن را در راه حلالش خرج كند و هيچ درهمى (ريالى) خرج نكند جز آنكه به او عوض داده شود.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۴۰
عثمان بن عيسى از كسى كه براى او حديث كرده نقل كند كه بحضرت صادق عليه السّلام عرضكردم: دو آيه در كتاب خدا (قرآن) است كه آن دو را ميجويم و نمىيابم، فرمود: كدام است آن دو آيه؟ عرضكردم: گفتار خداى عز و جل: «مرا بخوانيد تا براى شما اجابت كنم» (سوره مؤمن آيه ۶۰) و ما او را ميخوانيم و اجابتى نمىبينيم؟ فرمود: آيا تو پندارى كه خداوند خلاف وعده خود كرده؟ عرضكردم: نه، فرمود: پس اين (باجابت نرسيدن دعاها) از چيست؟ عرضكردم: نميدانم، فرمود، ولى من تو را آگاه كنم: هر كه خداى عز و جل را در آنچه باو فرمان داده اطاعت كند سپس او را از جهت دعا بخواند او را اجابت كند، عرضكردم: جهت دعا چيست؟ فرمود: شروع ميكنى پس خدا را حمد و ستايش كنى، و نعمتهائى كه بتو داده است بزبان آرى، و سپس او را شكر كنى، سپس بر محمد (ص) صلوات فرستى، و سپس گناهان خود را ياد آور شوى و بدانها اعتراف كنى و از آنها بخدا پناه ببرى، اينست جهت (و راه) دعا. سپس فرمود: آيه ديگر كدام است؟ عرضكردم: گفتار خداى عز و جل: «و آنچه بدهيد از چيزى پس خداوند عوضش را بدهد و اوست بهترين روزى دهندگان» (سوره سبأ آيه ۳۹) و من انفاق كنم (و بدهم ولى عوضى (براى آن) نبينم؟ فرمود: آيا پندارى كه خداى عز و جل خلاف وعده خود كند؟ عرضكردم: نه، فرمود: پس اين از چيست؟ عرضكردم: ندانم، فرمود: اگر هر آينه يكى از شماها مالى را از راه حلالش بدست آورد، و آن را در راه حلالش انفاق كند (و بدهد) هيچ درهمى از آن انفاق نكند جز اينكه بر آن عوض داده شود.
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۳۳۹
على بن ابراهيم، از پدرش، از عثمان بن عيسى، از آنكه او را حديث كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: در كتاب خدا دو آيه هست كه آنها را طلب مىكنم و آنها را نمىيابم (يعنى اثر و مصداق آنها را نمىبينم). حضرت فرمود كه: «آن دو آيه چيست؟» عرض كردم: يكى قول خداى عز و جل: «ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ» «۱»؛ پس ما مكرّر او را مىخوانيم و دعا مىكنيم، و اجابتى نمىبينيم و اثر اجابت به ظهور نمىرسد. حضرت فرمود كه: «پس آيا خدا را چنان مىبينى كه وعده خود را خلف فرموده باشد؟» عرض كردم: نه. فرمود كه: «پس اين از چه ناشى شده است؟» عرض كردم كه: نمىدانم. فرمود: «ليكن من تو را خبر مىدهم. هر كه خداى عز و جل را اطاعت كند در آنچه او را امر فرموده، بعد از آن او را بخواند از جهت و راه دعا، خدا او را اجابت فرمايد». عرض كردم كه: جهت دعا چيست؟ فرمود كه: «ابتدا مىكنى و خدا را حمد مىنمايى، و نعمتهاى او را به خاطر مىآورى (و نازهاى او را كه در نزد تو هست ياد مىكنى)، پس او را شكر مىكنى. بعد از آن، بر پيغمبر صلى الله عليه و آله صلوات مىفرستى، و گناهان خود را به خاطر مىآورى و به آنها اقرار و اعتراف مىكنى، و از آنها استغفار و طلب آمرزش مىنمايى. پس اين جهت دعا است كه دعا با آن رد نمىشود و مستجاب مىگردد». و بعد از آن فرمود كه: «آيه ديگر كدام است؟» عرض كردم كه: قول خداى- تعالى-: «وَ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ» «۱»؛ يعنى: «و آنچه نفقه و خرج مىكنيد از چيزى، پس او عوض مىدهد آن را. و او بهترين روزىدهندگان است». و به درستى كه من انفاق مىكنم و خلف و عوضى را نمىبينم. فرمود كه: «پس آيا خدا را چنان مىبينى كه وعده خود را خلف فرموده باشد؟» عرض كردم: نه. فرمود كه: «پس اين از چه ناشى شده است؟» عرض كردم كه: نمىدانم. فرمود كه: «اگر آنكه يكى از شما مال را از راه حلال آن كسب كند، و آن را در وجه حلالش صرف كند، درهمى را انفاق نكند، مگر آنكه عوض به او داده شود».
