روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۷۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن ابي عبد الله عن ابن فضال عمن ذكره عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّكُمْ فِي آجَالٍ‏ مَقْبُوضَةٍ وَ أَيَّامٍ مَعْدُودَةٍ وَ اَلْمَوْتُ يَأْتِي بَغْتَةً مَنْ يَزْرَعْ خَيْراً يَحْصُدْ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرّاً يَحْصُدْ نَدَامَةً وَ لِكُلِّ زَارِعٍ مَا زَرَعَ وَ لاَ يَسْبِقُ اَلْبَطِي‏ءَ مِنْكُمْ حَظُّهُ وَ لاَ يُدْرِكُ حَرِيصٌ مَا لَمْ يُقَدَّرْ لَهُ مَنْ أُعْطِيَ خَيْراً فَاللَّهُ أَعْطَاهُ وَ مَنْ وُقِيَ شَرّاً فَاللَّهُ وَقَاهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۷۱

از ابن فضال، از كسى كه نامش را ياد كرد، از امام صادق (ع) فرمود: راستى شما عمرى مى‏گذرانيد كه پيوسته آن را از شما مى‏گيرند و روزهاى عمر شما شماره معنى دارد، و مرگ به ناگهان مى‏رسد، هر كه خوبى كشت مى‏كند، محصول رشك آورى درو مى‏كند، و هر كه بدى مى‏كارد پشيمانى مى‏درود، از آنِ هر كشتكارى همان است كه كِشته، آنكه در تحصيل روزى كندى مى‏كند، به بهره او پيشدستى نكنند، و آنكه آزمندى كند آنچه مقدورش نيست در نيابد، به هر كه خيرى رسد، خدا است كه به او عطا كرده است و هر كه از بدى نگهدارى شود، خدا است كه او را نگهداشته است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۹۷

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: همانا شما در عمرهاى گرفته شده و روزهاى شمرده شده هستيد كه ناگهان مرگ در رسد، آنكه خوبى كشت كند (آنجا) غبطه (و آرزوى زيادتر داشتن را) درو كند، و هر كه بدى ميكارد پشيمانى بچيند، براى هر شخص كشتكارى همانست كه كشت كرده، هر كس از شما كه در تحصيل روزى كند است روزيش بر او پيشى نگيرد، (يعنى كنديش سبب از دست رفتن روزى او نشود) و آنكه حريص است (هر قدر حرص زند) بآنچه مقدرش نشده دست نيابد، اگر بكسى خيرى رسد خداست كه آن را باو داده و اگر از بدى نگهداشته شود، خدا است كه او را از آن نگهداشته است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۷۵

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن ابى عبداللَّه، از ابن فضّال، از آنكه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «به درستى كه شما در مدّت‏هاى گرفته شده و روزهاى شمرده شده‏ايد (يعنى زمانى كم كه زود تمام شده يا مى‏شود). مرگ، ناگاه و بى‏خبر مى‏آيد. هر كه خوبى را كِشت وزراعت كند، خوشحالى و شادى را درو كند، و هر كه بدى را زراعت كند، پشيمانى را درو كند. و از براى هر زراعت‏كننده‏اى است، آنچه زراعت نموده. بهره و نصيب آنكه كاهل است از شما، بر او پيشى نگيرد، و حريص، آنچه را كه از برايش مقدّر نشده، در نيابد. هر كه خير و خوبى به او عطا شده، خدا به او عطا فرموده، و هر كه از بدى نگاه داشته شده، خدا او را نگاهدارى نموده است».