روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۳۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن سنان عن مفضل بن عمر قال قال ابو عبد الله ع :

مَنْ كَانَتْ لَهُ دَارٌ فَاحْتَاجَ مُؤْمِنٌ إِلَى سُكْنَاهَا فَمَنَعَهُ إِيَّاهَا قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَا مَلاَئِكَتِي أَ بَخِلَ عَبْدِي عَلَى عَبْدِي بِسُكْنَى اَلدَّارِ اَلدُّنْيَا وَ عِزَّتِي وَ جَلاَلِي لاَ يَسْكُنُ جِنَانِي أَبَداً

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۵۹

امام صادق (ع) فرمود: هر كه خانه‏اى دارد و مؤمنى به نشستن در آن نياز دارد و آن را از وى دريغ كند، خدا عز و جل فرمايد: اى فرشته‏هاى من! بنده من به بنده من از نشستن در خانه دنيا دريغ ورزيد، به عزت و جلال خودم سوگند، او هرگز ساكن بهشت من نگردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۷۳

مفضل بن عمر گويد: حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه خانه داشته باشد و مؤمنى بنشستن در آن نيازمند است و از او جلوگيرى كند (يا دريغ كند) خداى عز و جل (بفرشتگانش) خطاب كند كه: اى‏ فرشتگان من بنده مؤمن ببنده ديگرم از نشستن در خانه دنيا بخل ورزيد، بعزت و جلال خودم سوگند او هرگز ساكن بهشت من نگردد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۹۱

محمد بن سنان، از مفضّل بن عمر روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «هر كه را خانه‏اى باشد، و مؤمنى به آرام گرفتن و نشستن در آن‏ محتاج شود، پس او را از آن منع كند، خداى عز و جل مى‏فرمايد كه: اى فرشتگان من! آيا بنده من بر بنده من بخل كرد به سكناى خانه دنيا، به عزّت و جلال خودم سوگند كه هرگز در بهشت‏هاى من ساكن نخواهد شد».