روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۳۸

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

الحسين بن محمد عن معلي بن محمد عن احمد بن محمد بن عبد الله عن علي بن جعفر قال سمعت ابا الحسن ع يقول :

مَنْ أَتَاهُ أَخُوهُ اَلْمُؤْمِنُ فِي حَاجَةٍ فَإِنَّمَا هِيَ رَحْمَةٌ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَاقَهَا إِلَيْهِ فَإِنْ قَبِلَ ذَلِكَ فَقَدْ وَصَلَهُ‏ بِوَلاَيَتِنَا وَ هُوَ مَوْصُولٌ بِوَلاَيَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنْ رَدَّهُ عَنْ حَاجَتِهِ وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلَى قَضَائِهَا سَلَّطَ اَللَّهُ عَلَيْهِ شُجَاعاً مِنْ نَارٍ يَنْهَشُهُ فِي قَبْرِهِ إِلَى‏ يَوْمِ اَلْقِيَامَةِ مَغْفُورٌ لَهُ أَوْ مُعَذَّبٌ‏ فَإِنْ عَذَرَهُ اَلطَّالِبُ كَانَ أَسْوَأَ حَالاً قَالَ وَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ مَنْ قَصَدَ إِلَيْهِ رَجُلٌ مِنْ إِخْوَانِهِ مُسْتَجِيراً بِهِ فِي بَعْضِ أَحْوَالِهِ فَلَمْ يُجِرْهُ بَعْدَ أَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ فَقَدْ قَطَعَ وَلاَيَةَ اَللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۵۹

از على بن جعفر، گويد: شنيدم أبو الحسن (ع) مى‏فرمود: هر كه نزد برادر مؤمن خود براى حاجتى آمد، همانا او رحمتى است از طرف خدا عز و جل كه به سوى او روانه كرده است، اگر آن رحمت را بپذيرد محققاً آن را به ولايت و دوستى ما پيوسته است و آن به ولايت خدا عز و جل پيوست باشد و اگر او را از حاجت خود باز گردانيد و آن را بر نياورد با اينكه به برآوردنش توانا است، خدا بر او يك مار آتشين چيره كند كه در گورش او را بگزد تا به روز رستاخيز چه آمرزيده باشد و چه عذاب كشد و اگر حاجتخواه او را معذور داند بدحال‏تر باشد، گويد: شنيدمش مى‏فرمود: هر كه يكى از برادران و هم مذهبانش به سوى او رود كه بدو پناهنده شود در يك وضعى از خودش كه بى‏چاره است و او وى را پناه ندهد با اينكه مى‏تواند، پيوست خود را از خدا عز و جل بريده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۷۴

على بن جعفر گويد از حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام شنيدم فرمود: هر كه برادر مؤمنش در حاجتى نزد او آيد همانا آن رحمتى است از جانب خداى عز و جل كه بسوى او روانه كرده است پس اگر آن را بپذيرد (اين پذيرش) او را بولايت و دوستى ما رسانده است، و آن بولايت خداى عز و جل پيوند است، و اگر از حاجتش باز گرداند، و با اينكه قدرت بر برآوردن آن حاجت دارد آن را برنياورد خداوند مار آتشينى بر او مسلط و چيره كند كه تا روز قيامت در قبرش او را نيش زند، خواه آمرزيده باشد و خواه در عذاب باشد، و اگر (در اين صورت بدروغ معذرت خواهى كند) آن مؤمن حاجت‏مند نيز عذرش را بپذيرد حالش بدتر است. (يعنى حال آن مؤمن حاجتمند چون دروغگوئى را تصديق كرده و نهى از منكر ننموده، يا حال آن شخص ردكننده و عذرتراش زيرا ادعاى دروغ كرده). گويد: و شنيدم از آن حضرت كه ميفرمود: هر كه يكى از برادران (دينيش) آهنگ او كند كه باو پناهنده شود در باره برخى از گرفتاريهايش و او پناهش ندهد با اينكه توانائى بر آن دارد، ولايت و دوستى خدا را از خود بريده است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۹۳

حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللَّه، از على بن جعفر روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام موسى‏كاظم عليه السلام كه فرمود ... تا آخر آنچه در باب قضاى حاجت مؤمن گذشت. و در اينجا چيز ديگر ذكر كرده و آن اين است كه: على بن جعفر گفت: و نيز شنيدم از آن حضرت كه مى‏فرمود ... تا آخر آنچه در آخر باب پيش از اين باب مذكور شد.