روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۴۱۳

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن حماد بن عيسي عن ابراهيم بن عمر اليماني عن ابان بن ابي عياش عن سليم بن قيس قال سمعت امير المومنين ع يقول :

نَحْنُ وَ اَللَّهِ اَلَّذِينَ عَنَى اَللَّهُ بِذِي اَلْقُرْبَى‏ اَلَّذِينَ قَرَنَهُمُ اَللَّهُ بِنَفْسِهِ وَ نَبِيِّهِ ص‏ فَقَالَ‏ مََا أَفََاءَ اَللََّهُ‏ عَلى‏ََ رَسُولِهِ‏ مِنْ أَهْلِ اَلْقُرى‏ََ فَلِلََّهِ وَ لِلرَّسُولِ‏ وَ لِذِي اَلْقُرْبى‏ََ وَ اَلْيَتََامى‏ََ وَ اَلْمَسََاكِينِ‏ مِنَّا خَاصَّةً وَ لَمْ يَجْعَلْ لَنَا سَهْماً فِي اَلصَّدَقَةِ أَكْرَمَ اَللَّهُ‏ نَبِيَّهُ‏ وَ أَكْرَمَنَا أَنْ يُطْعِمَنَا أَوْسَاخَ مَا فِي أَيْدِي اَلنَّاسِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۶۰۵

از سليم بن قيس گويد: شنيدم كه امير المؤمنين (ع) مى‏فرمود: ما هستيم به خدا كه خداوند قصد كرده از كلمه ذى القربى، آنان كه خداوند آنها را مقرون به خود و پيغمبرش ساخته و فرموده (۷ سوره حشر): «آنچه خداوند به رسول خود فى‏ء داده است از اهل قريه‏ها پس از آن خدا است و از رسول است و از ذى القربى و يتيمان و مستمندان» از ما به خصوص، و براى ما از زكاة سهمى نداده است، خدا پيغمبر خود را گرامى داشته و ما را هم گرامى داشته كه به ما بخوراند چركين‏هاى آنچه را در دست مردم است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۹۱

سليم بن قيس گويد: شنيدم امير المؤمنين عليه السلام ميفرمود: بخدا ما هستيم كسانى كه خدا از ذى القربى (خويشان پيغمبر) قصد فرموده و آنها را همدوش خود و پيغمبرش ساخته و فرموده است: «هر چه را خدا از اموال مردم دهكده‏ها بپيغمبرش برگشت داده، از آن خدا و پيغمبر و خويشان او و يتيمان و بى‏چيز است- ۷ سوره ۵۹-» اين سهم مخصوص ماست و براى ما از صدقه (زكاة واجب) سهمى قرار نداد، خدا پيغمبرش را و ما را گرامى داشت از اينكه چرك و فضول مال مردم را بما بخوراند (زيرا مالى كه بعنوان زكاة پرداخت مى‏شود، چرك و فضولى است كه از اصل مال گرفته مى‏شود و آن مال مزكى و مصفا ميگردد).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۸۲۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از حمّاد بن عيسى، از ابراهيم بن عمر يمانى، از ابان بن ابى عيّاش، از سليم بن قيس روايت كرده است كه گفت: شنيديم از امير المؤمنين عليه السلام كه مى‏فرمود: «به خدا سوگند كه ماييم آن‏كه خدا از ذى القربى قصد فرموده و آنان كه خدا ايشان را به خود و پيغمبر خود عليه السلام پيوسته و قرين نموده و فرموده كه: «ما أَفاءَ اللَّهُ عَلى‏ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرى‏ فَلِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى‏ وَ الْيَتامى‏ وَ الْمَساكِينِ» «۱»؛ يعنى: آنچه باز گردانيد خدا بر پيغمبر خود از اموال و املاك مردم دهات، پس از براى خداست و از براى رسول و از براى خداوند خويشى نسبت به حضرت رسول و از براى يتيمان و بيچارگان كه بر قوت سال قادر نباشند». و حضرت فرمود كه: «يعنى: يتيمان و بيچارگان از ما بخصوص و خدا از براى ما در صدقه- كه زكات است- حصّه‏اى قرار نداده؛ از براى آن‏كه خدا پيغمبر خود را گرامى داشته و ما را اكرام فرموده از آن‏كه چرك‏هاى آنچه را كه در دست مردمان است، به ما بخوراند». __________________________________________________

(۱). حشر، ۷.