صُحُف
«صُحُف» از مادّه «صحف» جمع «صحیفه» به معناى ورقه اى است که آن را این طرف و آن طرف مى کنند (چون اصل مادّه «صحف» و «صحیفه» به معناى چیز گسترده، مانند صورت است) سپس به نامه و کتاب اطلاق شده.
و در سوره «أعلى» به معناى «لوح»، یا «ورقه» و یا چیز دیگرى است که در آن مطلبى را مى نویسند; و این تعبیر نشان مى دهد که آیات قرآنى قبل از نزول بر پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)در الواحى نوشته شده بود، و فرشتگان وحى آن را با خود مى آوردند، الواحى بسیار گرانقدر و پر ارزش. و این که بعضى گفته اند: منظور از این «صُحُف» کتب انبیاى پیشین است، ظاهراً با آیات قبل و بعد سازگار نیست. همچنین این که گفته شده: منظور از آن «لوح محفوظ» است آن نیز مناسب به نظر نمى رسد; زیرا «صُحُف» به صورت صیغه جمع در مورد «لوح محفوظ» به کار نرفته است.
و منظور از آن، در سوره «بیّنة»، محتواى اوراق است; زیرا مى دانیم پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)هرگز چیزى را از روى اوراق نمى خواند.
ریشه کلمه
- صحف (۹ بار)
قاموس قرآن
به ضمّ (ص،ح) جمع صحيفه و آن چيز گشترده است مثل صحيفه صورت گسترده است مثل صحيفه صورت انسان و نيز صحيفهاى كه در آن مىنويسد (اغلب).[نجم:36]، [تكوير:10]، [اعلى:18-19]، [بيّنة:2]. مراد از صحف در آيات فوق نامهها و كتبهاى پيامبران و نامههاى اعمال است. صحف 8 بار در قرآن آمده. صحائف كه جمع ديگر آن مىباشد در كلام اللّه به كار نرفته است .
