سُرُر
«سُرُر» جمع «سَریر» در اصل به معناى تخت یا صندلى و مانند آن است که روى آن مى نشینند و مجالس پر سرورى را برگزار مى نمایند (توجّه داشته باشید «سُرُر» و «سُرُور» از یک ماده است).
و به تخت هایى گفته مى شود که در مجلس سرور و انس بر آن قرار مى گیرند; هر چند گاهى، به معناى وسیعترى نیز اطلاق شده است، تا آنجا که گاه به تابوت میت نیز سریر گفته مى شود، شاید به این امید که مرکب سرورى براى او به سوى آمرزش الهى و بهشت جاودانش باشد.
ریشه کلمه
- سرر (۴۴ بار)
قاموس قرآن
تخت. سرور و شادى در آن ملحوظ است لذا راغب گويد: سرير آن است كه از روى سرور در آن مىنشينند زيرا كه ان از براى صاحبان نعمت است. طبرسى گويد: سرير مجلس بلندى است آماده براى شادى جمع آن اسرّه و سُرُر است. در اقرب گويد: سرير تخت است و بيشتربه تخت پادشا گفته مىشود علت اين تسميه آن است كه هر كه روى آن بنشيند شاد مىشود. سرير به صورت مفرد در قرآن مجيد نيامده است ولى سُرُر كه جمع آن است پنج بار درباره بهشت و يكبار درباره تختهاى دنيا آمده است بدين ترتيب: [حجر:47]، [صافات:44] طور:20 - واقعه:15 - غاشيه:13 - زخرف:34. « وَ لِبُيُوتِهِمْ اَبْواباً وَ سُرُراً عَلَيْها يَتَّكِئونَ».
