شَکُور
از الکتاب
«شکور» از مادّه «شُکر» است. «صبّار» و «شکور» هر دو صیغه مبالغه است که یکى فزونى صبر و استقامت را مى رساند و دیگرى فزونى شکرگزارى نعمت، اشاره به این که افراد باایمان نه در مشکلات و روزهاى سخت دست و پاى خود را گم مى کنند و تسلیم حوادث مى شوند و نه در روزهاى پیروزى و نعمت، گرفتار غرور و غفلت مى گردند. «شَکُور» صیغه مبالغه، به معناى بسیار شکرگزار، فزونى شکرگزارى را مى رساند، که همان تکرار شکر و تداوم آن با قلب و لسان و اعضاء است. تعبیر به «شَکُور» در سوره «تغابن» که یکى از اوصاف خدا است، دلیل بر این است که خداوند از بندگانش به وسیله پاداش هاى عظیم، تشکر مى کند.
ریشه کلمه
- شکر (۷۵ بار)
کلمات نزدیک مکانی
وَ صَبّار اللّه لِکُل إِن لَآيَات ذٰلِک الّذِي فِي مِن غَفُور فَضْلِه لَکُم أَو أَم لَغَفُور يُوبِقْهُن لَقَد حَلِيم عَالِم إِذ يَقُولُون أَحَلّنَا عَلَى إِذَا أَوْحَيْنَا بِمَا قَال افْتَرَى إِنّه رَبّنَا الْغَيْب دَار غَشِيَهُم صَدّق الْمُقَامَة إِلَيْک عَلَيْهِم مَوْج مُوسَى کَسَبُوا الشّهَادَة لِقَوْمِه کَالظّلَل حُسْنا الْحَزَن إِبْلِيس يَغْفِر اذْکُرُوا الْعَزِيز دَعَوُا ظَنّه فِيهَا الْکِتَاب يَزِيدَهُم عَنّا يَعْف کَذِبا عَن فَإِن الْحَکِيم هُو أَذْهَب فَاتّبَعُوه لَه لا نِعْمَة کَثِير إِلاّ آيَاتِه مُمَزّق نَزِد يُضَاعِفْه مُخْلِصِين أُجُورَهُم يَمَسّنَا ظَهْرِه يَشَأ الْحَق حَسَنا حَسَنَة لِيُوَفّيَهُم لِلّه بِأَيّام کُل ذَکّرْهُم يَقْتَرِف الْحَمْد رَوَاکِد مَزّقْنَاهُم قَرْضا لِيُرِيَکُم
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
