فَسَوْف
از الکتاب
ریشه کلمه
قاموس قرآن
حرف استقبال است كه افعال مضارع را از حال بودن خارج كرده و به استقبال مخصوص مىكند، چهل و دو بار در قرآن مجيد آمده است [نساء:30]. ابن هشام در معنى آن را مرادف سين دانسته و ميان آن دو فرقى قائل نيست ولى ديگران گفتهاند: زمان استقبال در ان ازسين اطول است. در اقرب گويد: اكثراً در تهديد آيد و گاهى در وعده نيكو مثل [ضحى:5]. ولى با مراجعه به قرآن خواهيم ديد و در عدّهاى نيكو هم بسيار آمده گرچه اكثراً در تهديد به كار رفته است. زمخشرى ذيل آيه [توبه:71]. تصريح مىكند كه سوف در آيه «وَلَسوفَ يُعْليكَ رَبُّكَ فَتَرْضى سَوْفَ يُؤْتيهِمْ اُجُورَهُمْ» مفيد تاكيد است طبرسى (ره) در جوامع هذا سوف مثل سين هم براى استقبال و هم براى نأكيد است.
کلمات نزدیک مکانی
وَ مَن يَعْلَمُون تَعْلَمُون اللّه بِمَا مِن آتَيْنَاهُم مَا أَ لا بِه مِنْکُم إِن نُؤْتِيه فَتَمَتّعُوا عَامِل يُبْصِرُون عَنْهُم عَلَى ذٰلِک لِيَکْفُرُوا کِتَابَه يُشْرِکُون إِنّي فِي حِين أَجْرا لَقَد إِلَى أُوتِي يَأْتِيه حَتّى عَظِيما عَذَاب مَکَانَتِکُم يَجْعَلُون فَقَد قُل أَمّا إِلاّ کَان قَوْم ثُم يُخْزِيه رَبّه لَم بِيَمِينِه اعْمَلُوا تَرَانِي بِرَبّهِم تَسْخَرُون يَفْعَل ظَهْرِه ظَلَم لَأُقَطّعَن سَلاَم رُسُلَنَا نُصْلِيه أَبْصِرْهُم نُعَذّبُه لِيَتَمَتّعُوا مَکَانَه ظُلْما دِينِه أَم عَيْلَة يُحَاسَب يَغْلِب يُغْنِيکُم يَسِيرا الّذِين أَهْلَهَا کَمَا يَلْقَوْن وَرَاء جَاءَهُم سُبْحَان يَدْعُو کَذّبُوا کَانُوا يَأْتِيهِم الْأَمَل کَذّبْتُم إِذ أَبْصِر يَکُون إِنّه يَأْتِي الشّهَوَات آخَر يُرَدّ فَيُقْتَل يَصْلَى نَعْلَم لِمَا عَلَيْهِم أَرْسَلْنَا نَسْخَر يَا
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
