نتایج جستجو

نموده‌اند و بعضى گفته‌اند مراد از وجه شى‌ء خود و ذات آنست چون عرب از خود چيزى بوجه آن تعبير ميكند و ميگويد وجه الرّأى و وجه التّدبير و اراده ميكند رأى و تدبير

function. آيات ۵۶ - ۶۵، سوره اسرى استدلال ديگرى بر نفى الوهيت خدايان مشركين چند وجه ديگر در بيان مراد از مالك نفع وضرر نبودن بتها فقط دعا ودرخواست حقيقى از خداى

السلام ) با استفهام : ((ما تلك بيمينك يا موسى (( واشاره به وجه رد و بدل شدن سؤ ال و جواب درباره عصا وجه پرگوئى موسى (ع ) در پاسخ خداوند شرح و توضيح درخواست هاى

[بقره:282] دادو ستد حاضرى كه ميان خود مى‏گردانيد. دار: به معنى خانه است راغب در وجه آن گويد: خانه را بدان اعتبار دار گفته‏اند كه ديوار آن گرديده تا به اوّل آن

انن اله علم الله صکک صوب ترف ما ثوب حنث حرث کان ذلک روح مرء عظم غشى فعل قوم وجه سمع ى غشو تلو ظلم مثل نفس ک دعو ا الا اول اذا دنو ب بشر اذن غلم جزى ذنب عجز

درباره اين آيه در «كبر» ذيل عنوان كبائر مشروحاً سخن گفته‏ايم. لَمَّا بر سه وجه باشد يكى آنكه مخصوص مضارع است و مثل «لم» جزم مى‏دهد و معنى آن را به ماضى قلب

هم عمى الله وله اله على ف ظلم فى شىء عقل اوى الذين ايى کلل وحد بصر نا ندى وجه قدر هما ب لو احد من ندو جهنم ما دعو رجل علم ائى مثل او رجع الا قوم يا هو عند

(غلبت الروم ...) گفته شده است اشاره اى در مورد وجه اينكه خداوند خلف وعده نمى كند (لا يخلف الله وعده ) چند وجه در بيان مفاد آيه : ((يعلمون ظاهرا من الحيوة

(غلبت الروم ...) گفته شده است اشاره اى در مورد وجه اينكه خداوند خلف وعده نمى كند (لا يخلف الله وعده ) چند وجه در بيان مفاد آيه : ((يعلمون ظاهرا من الحيوة

وجود دارد ۱ وجه اختصاص تسبيح خدا به عقلا و مرغان هوا. از علم قطعى به رؤ يت ((الم تر)) تعبير شده است . وجه تعليم به حيوانات در آيه شريفه . وجه اختصاص تسبيح

اين ندا از ملك ايت و از شيطان نيست؟ الميزان وجه دوّم را تأييد مى‏كند و مى‏گويد: آنچه سبب وحشت قوم از اين وجه شده آن است كه گفته‏اند: انبياء در اثر عصمت

خلص غشو کون هدى دين متع غشى وقى جمع مع بلغ ولى على رحم وجد شهد اذا فرق اما وجه ذلکم قطع صرط دبر نعم سجن ذکر ايى ذلل

هيبت آنها سينه‏ها را پر كند. راغب آن را جماعتى كه بر يك رأى‏اند معنى كرده وجه تسميه را مانند طبرسى گفته است. ناگفته نماند: در قرآن مجيد هم در جماعت اشراف

نموده‌اند و بعضى گفته‌اند مراد از وجه شى‌ء خود و ذات آنست چون عرب از خود چيزى بوجه آن تعبير ميكند و ميگويد وجه الرّأى و وجه التّدبير و اراده ميكند رأى و تدبير

تحريف كلام آن است كه آن را در گوشه‏اى از احتمال قرار بدهى كه بتوان به دو وجه حمل كرد. على هذا معنى آن محتمل كردن كلام صريح است «مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ»

هيبت آنها سينه‏ها را پر كند. راغب آن را جماعتى كه بر يك رأى‏اند معنى كرده وجه تسميه را مانند طبرسى گفته است. ناگفته نماند: در قرآن مجيد هم در جماعت اشراف

روح رود ف يوم کذب اشر فى عمل ارض الذين شهر درى مع سمو شىء وقى دعو اهل کون وجه رسل ذا سکن ى الا ذلک اذ علم قدم صبح صرم دخل حوط رتع کسب رجل لعب اتى س قد حرد

زيرا كه طاعت براى جز است (يعنى خداوند به طاعت پاداش خواهد داد) قول طبرسى در وجه تسميه از قول راغب بهتر است. على هذا شريعت را از آن جهت دين گفته‏اند كه در

قضا و قدر الهى با توجه به روايات وارده عالم هستى داراى دو وجه است : وجه ضرورت و تقدير و وجه امكان و اختيار معناى فرمايش پيامبر (ص ): ((كل ميسر لما خلق

روز «حنين»؛ آن هنگام كه شمار زيادتان شما را به شگفت آورده بود، ولى به هيچ وجه از شما دفع [خطر] نكرد، و زمين با همه فراخى بر شما تنگ گرديد، سپس در حالى كه