تفسیر:المیزان جلد۹ بخش۲۳: تفاوت میان نسخه‌ها

«'''أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الحَْاجّ وَ عِمَارَةَ الْمَسجِدِ الحَْرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الاَخِرِ وَ جَاهَدَ فى سبِيلِ اللَّهِ...'''»:

از آن جمله، در قرآن است كه فرموده: «جَعَلَ السِّقَايَةَ فِى رَحلِ أخِيهِ». و در روايات آمده كه عمل سقايت حاج و آب دادن به ايشان، يكى از مفاخر و از شؤوناتى بوده كه مورد مباهات عرب جاهليت بوده، و در اين روايات، «سقايت»، به معناى مصدر (آب دادن) آمده.  

در اين روايت، «سقايت»، به معناى ظرف آب آمده، و هم اكنون، سقايت عباس معروف است. و آن محلى است كه در عهد جاهليت و اسلام، آب در آن جا مى ريختند، و آن محل، در جهت جنوبى زمزم است، كه با چاه، چهل ذراع فاصله دارد، و بنایى بر آن ساخته اند، كه امروزه آن را «سقاية العباس» مى نامند.

<span id='link150'><span>

==ارزش عمل، به زنده بودن و توأم بودن عمل با ايمان است ==

در آيه شريفه در يك طرف مقابله «سقايه الحاج» و «عمارة المسجد الحرام» بدون هيچ قيد زائدى آمده ، و در طرف ديگر آن ، ايمان به خدا و روز جزا، و يا به عبارتى جهاد در راه خدا با قيد ايمان قرار گرفته است ، و اين خود بخوبى مى رساند كه منظور از سقايت و عمارت در آيه ، سقايت و عمارت خشك و خالى و بدون ايمان است ، ذيل آيه هم كه مى فرمايد: «و الله لا يهدى القوم الظالمين» - بنابر اينكه تعريض به اهل سقايت و عمارت باشد بخاطر كفر و ظلمشان چنانكه متبادر از سياق هم همين است نه تعريض به خيال باطلى كه كرده و حكم بتساوى نموده اند - اين نكته را تاءييد مى كند.