تفسیر:المیزان جلد۱۰ بخش۳: تفاوت میان نسخه‌ها

از آنچه گذشت روشن شد كه اولا در جمله «لقضى اليهم اجلهم» نوعى از تضمين هست ، يعنى كلمه «قضى» متضمن معناى چيزى مثل انزال و يا ابلاغ است ، و به اين جهت است كه با حرف «الى» متعدى شده ، و معنايش اين است كه اگر خداى تعالى عجله مى كرد هر آينه سر منزل و يا نقطه بلوغى معين مى كرد، كه اجلشان به آن نقطه منتهى مى شد. و يا معنايش اين است كه اگر خداى تعالى عجله مى كرد اجلشان را نازل مى كرد، و يا ميرسانيد در حالى كه اجلى مقضى بود، و اين تعبير كنايه است از نزول عذاب. پس  كلمه «قضى اليهم» از نوع كنايه مركب است.

و ثانيا روشن شد كه در جمله «'''فنذر الذين '''» التفاتى از غيبت (اگر خدا عجله مى كرد)، به تكلم با غير (وا مى گذاشتيم) بكار رفته ، و شايد نكته آن اين باشد كه اشاره به دخالت و وساطت اسباب در اين واگذارى دارد، چون در آيه شريفه و آيات بعدش افعالى كه از خداى تعالى ذكر شده ، از قبيل : به حال خود گذاردن كفار در حيرتشان و يا بر طرف ساختن ضر و گرفتارى از انسانها و يا تزيين اعمال اسرافگران در نظرشان ،

و يا هلاكت قرونى از گذشتگان ، همه اينها امورى است كه اسباب هم در آن دخالت دارد. و در بين بزرگان رسم است كه وقتى مى خواهند از دخالت اعوان و خدمتكاران خود در بعضى از كارهايشان خبر دهند، مى گويند ما چنين و چنان كرديم و يا چنين و چنان مى كنيم .

==توجه انسان به خدا در زمان بلاها و ناملايمات زندگى ==