تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها

إِذَا مَسهُ الشرُّ جَزُوعاً(۲۰)

وَ إِذَا مَسهُ الخَْيرُ مَنُوعاً(۲۱)

إِلا الْمُصلِّينَ(۲۲)

لِّلسائلِ وَ الْمَحْرُومِ(۲۵)

وَ الَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبهِم مُّشفِقُونَ(۲۷)

إِنَّ عَذَاب رَبهِمْ غَيرُ مَأْمُونٍ(۲۸)

إِلا عَلى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَت أَيْمَانهُمْ فَإِنهُمْ غَيرُ مَلُومِينَ(۳۰)

وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى صلاتهِمْ يحَافِظونَ(۳۴)

اين آيات، به اولين سبب و انگيزه اى كه انسان را به رذيلۀ اعراض از ياد خدا و به جمع اموال و گنجينه كردن آن و در آخر دچار آتش خالد شدن وا مى دارد، اشاره مى كند. آتشى كه فرمود: «لَظى نَزّاعَةً لِلشّوَى». و آن سبب، عبارت است از حالتى در انسان به نام «هلع = شدت حرص»، كه حكمت الهى اقتضا كرد آدمى را به اين صفت بيافريند، تا به وسيله اين صفت به آنچه مايه خير و سعادتش مى باشد، هدايت شود.